4. Peeckel
Vanof september 1945 was Gerrit Peeckel. Zoo wieren de kwekelingen van de Kweekschole in Dèventer eneumd. Hee zocht dalijk uut wöörof diee biename vandan kon kommen. En dat most wel van pèkelhering wèzen. Dat vond hee tenminste logisch. Hee was noe ook automatisch lid van de Dèventer Kweekschoolvereniging ‘De Peeckels’, wöör hee stantepede tut veurzitter van wier ebombärdeerd.
De Kweekschooltied was een luie tied. Hee hoofden gin bal uut te voeren. Dat vond hee rot veur zien klasgenoten. Diee werkten zich vake kapot, veural degenen diee gin andere veuropleiding hadden as legere schole. De directie mocht namelijk leerlingen tooloaten nöör eigen inzicht! Dat was feitelijk egeenieet zoo gek, want kennis kui’j oe asnog eigen maken, intelligentie nieet. Möör een intelligente kwekeling met möör twee jöör ulo most der heel härd tegenan! Döör kwam nog bie dat de leiding van de schole zelluf wel enig idee most hebben wat intelligentie feitelijk was. En döör schortten op de Kweekschole nog wel wat an.
Het was de tied van de ‘deurbraak’ in de politiek en dus oke van het onderwies. Dat most ontdoan worden van de ‘zuilen’, van de godsdienstige en politieke schotjesgeest. De leuze wier nog meer ‘De Nederlanders vormt één völkleurig veldboeket en nieet een boel éénkleurige blomenboeketten!’ Diee deurbraak was al mislukt veurdat diee begonnen was.
Dat had Gerrit al metene deur. Hee koas dus zelluf. Het wier het openbaere onderwies: onverdeeld nöör ene schole! Hee nam zich veur dat standpunt nooit lös te loaten. Hee zol nooit meewerken an een verdeeld systeem, wöördeur volstrekt onneudige scheidingen in de ’Maatschappij’ ontstonden.
De docenten op de Kweekschole vond hee oaver het algemeen nieet best. Zee mosten toch wat onderwiezen betreft het goeie veurbeeld geven. Enkeld de biologieleraer en de gymnastiekleraer dejen dat. De biologieleraer trok der met de hele klasse op uut nöör het Kanaal um de planten op het talud langes de diek te bestuderen en hee ging met de leerlingen nöör de Duurse Weerden um flora en fauna te bekieken. Hee beheersten zien vak. De wiskundeman bakten der niks van! Zelfs het begrip ‘identieke vergelijking’ kenden hee nieet. De vremde talen wieren onderwezen deur nauwelijks gekwalificeerde mensen. Zee hadden soms een ‘lagere akte’. Van ‘onderwiesvernieuwing’ kwam dus helemoal niks terechte. Onderwies da’j nieet geven könt, kui’j ook nieet vernieuwen.
De directeur was een hele aerdige man. Hee zat in de landelijke ‘Onderwijsraad’, inesteld um noe, noa de oorlog, het onderwies weer goed op poten te zetten. Hee had de volgende aktes: Geschiedenis MO, Aardrijkskunde MO, Paedagogiek MO. Van hem zo’j in de lessen dus heel wat kunnen leren. Möör in al zien lessen kwam hee nieet verder as de nieje steultjes en toafeltjes diee veur de Kweekschole ekocht mosten worden en het dicteren van honderden vroagen bie de studieboken en kletspröötjes oaver hoe of iej de kinderen benoaderen mosten. Iej mosten altied vrindelijk blieven, oke al wären de kinderen klierig. Diee pröötjes eindigden steevast met: “Wat doe je als een kwajongen helemaal niet meer wil? Juist, je geeft hem een klets om de oren!” En dat was noe juust het allereerste wat Gerrit doon zol!
De leraer Gymnastiek en Handenarbeid kreeg een plèètsken in Gerrit zien härte. Hee gaf echt les. Hee reikten oe de sleutel an tut de problemen, zooda ’j de deure nöör de oplössing zelluf lös konden doon!
Gerrit hoofden op de Kweekschole nauwelijks wat uut te voeren. In juni 1947 slaagden hee veur zien onderwiezersexamen, de Antekeningen veur Lichamelijke Opvoeding en Handenarbeid pakten hee ook mee. Hee kon gelieke beginnen an Venenschool II.