76. Perkietjen
Mangs zit e stillekes op zien stöksken
midden in zien völs te rume kooi
Dan geet e onverwachts an het schreeuwen
heel härd en hel – dat klinkt nieet mooi
En bots is dat dan weer ten ende
het staccato schel perkietjeslied
en vice versa wipt e oaver
van stok op stok diee zenuwpiet
Hee zit nooit in zien veugelbadjen
Wel nipt e döör völ water van
Pelt döörnoa zöödjes uut zien bäksken
Soms fluit e dan as gödjen Pan
Lik een kanärie – bootst klanken noa
van veugels uut mien tuin – wöörvan
hee een boel slagen hef eleerd
wöördeur hee toch wel zingen kan
Zien veugelzoad ververs ik daaglijks
Zien water doo ik nieet zoo vake
Niej scherp schelpzand op de boadem
heurt töt mien wèkelijkse taken
Zien wisselende iteratieven
maakt luustren töt een plezierken
nöör het oorverblindend musiceren
van dit zoo muzikale dierken
