422. HERDENKING HOLOCAUST
Zondag, 29 januari 2017.
-----
Voor Onze Wereld
-----
Wanneer ik deze morgen opsta uit mijn lekker warme bed,
begin ik onvermijdelijk weer aan mijn dagelijkse tred.
Eerst ga ik naar het raam, trek de gordijnen open
en zie dan in het schemerdonker nog geen mensen buiten lopen.
-----
De vogels vliegen al om hun ontbijt te zoeken;
zij vinden graantjes, wormpjes in de meest verborgen hoeken.
Vandaag wordt het niet zonnig, het blijft somber en grauw,
Terneergeslagen ben ik niet; wel voel ik me wat flauw.
-----
Vandaag op deze zondag: Herdenking van de Shoa:
Hebreeuws voor Holocaust; voluit is het dan Ha-Shoa.
Om een uur of elf zetten wij de televisie aan
om met miljoenen anderen naar Amsterdam te gaan.
Maar eerst maak ik ontbijt voor mij en voor mijn vrouw,
van wie ik al een mensenleven onmenselijk veel hou’!
-----
-----
En nog geen half uur later zitten we getweeën aan het ontbijt!
Wij willen samen leven blijven en elkaar nog lang niet kwijt!
In stilte eten wij ons brood: denken aan Joden, Shinti, Roma.
Als kind hebben wij de oorlog overleefd, zijn nu Opa en Oma.
-----
En om een uur of elf zitten wij stil en gelaten voor de buis,
want ongevraagd brengt de teevee De Herdenking bij ons thuis.
Ik kijk vol overgave het gebeuren strak, stil en schreiend aan,
om allen die vernederd en vermoord de dood in moesten gaan.
-----
Ik zie de dagelijkse tred van mensen in de dodenkampen.
Ik zie hen opgehoopt er liggen, nog ruikend naar de dampen.
Er zijn miljoenen mensen die hen Herdenken, heel uniek.
Een klein zigeuner strijkorkest speelt Hemelse Muziek..
Er worden kransen en veel bloemen bij Het Monument gelegd.
Niet te veel woorden, een defilé, waarmee alles wordt gezegd!
-----
Zondag, 29 januari 2017.
