298. Anpriesgrei
Ik liepe op de heide op de Helderense Berg
’t Was winter, helder weer, en ’t vroor ook nieet zoo ärg
’t Zunneken scheen fein en in de klöre koelazuren winterlucht
klonk enkeld stilte, nee, gin enkel vals cultuurgerucht
‘k Zetten mien op een bänksken en ik keek toen in het rond
tötdat ik an de horizont een prachtig rustpunt vond
En an den einder zag ik plotseling een kleine brune vlek
Toen diee wat groter wier, bleek het een schale en ik dacht: ‘Hé, dat is gek
een schale met een deksel zweeft hier deur ’t löög Heelal
‘k Bin heel beniejd wat of dat noe wöörachtig toch weer wèzen zal’
Een vlieegende schöttel leek het wel en ik wier plotsklap kats ontdoan
want het eigenaerdig vlieegmesjientjen kwam bie mien rustplaats’ stoan
Een luuk in ’t dak ging lös en der verscheen een met dukershelm getooide kop
“Nich kwam gatäran doe”, klonk dan een stemme; dat haalden mien uut het slop
want dat is Gotisch en ‘t beduujt: “Ik “komm’ oe nieet verscheuren”
En as Loekie de Leeuw dat zeg, dan kan oe niks gebeuren
Want dit was onze Ster-Loekie en dat is een lekker dier
Een ieder kan wel snappen dat ik op slag heel rustig wier’
Op de schöttel döör stond “MARS” in gotisch-schuuns eschreven
Döör kwam de schale dus vandan; was e möör döör ebleven
want dat e hier ekommen was zoo helemoal van verre
dat bracht mien noe weer deur de angst härtstikke in de wärre
Möör Loekie stelden mien gerust met een chocoladereep
een brune wikkel, “MARS” in rood, wöör langes een witte streep
Toen gaf e mien een väste poot en zei: “’t Is anpriesgrei”
Hee steeg weer in en op en liet mien achter op de hei
En döör zat ik allenig met dat stuk “Mars” in mien poten
Ik had ageenieet hem bedanki en veulden mien Twents kloten
Dat stuksken “Mars” heb ik toch möör heel lekker opegèten
En toen heb ik een tiedjen nog döör op de banke ‘zèten
Ik bin in sloap evallen en noa zeker een kwärtier
wier ik verkleumd hoast wakker en ik dacht: ‘‘k zitte nog steeds hier’
En toen ik stief opstond, dacht ik verwonderd en met rèèn
‘Wat mien is oaverkommen, kan echt zoo wöör nieet wèèn’
En kom iej op den biester deur al diee räre namen
Dan denk iej möör: ‘’t Zal mien een zörrig wèèn, ’t is möör een STER-reclame’
Donderdag, 21 januari 2016