286. Legale Dodenrit?!
Wat hier beschreven wordt, heb ik hemzelf niet horen zeggen.
Maar ik denk wel dat mij de waarheid is verteld.
Ik zal mijn best doen het hem goed uit te laten leggen:
heel nauwgezet, zoals de spreker ‘t heeft gemeld.
Jambische versmaat heb ik er toch maar voor genomen:
Dat maakt ’t verhaal wat minder droef en minder zwaar;
’t klinkt ook wat lichter, als ik het U voor ga lezen.
Toch blijft het triest, vind ik. Ach mensen, luister maar:
“’k Ging met mijn vrouw en kind’ren deez’ lente op vakantie.
’t Was nodig voor mijn vrouw: haar hart was erg van slag.
Zij had te hard gezwoegd, was heel erg overspannen.
Wij toerden dus naar Duitsland; het was op Moederdag.
Wij reden door tot Emmerik, vlak over onze grens.
Die stad bezoeken was ons doel en Moeders grote wens.
Parkeerplaats opgezocht, die ik al gauw gevonden had.
En toen ontdekt dat Moederlief dood naast mij in de auto zat.
Kind’ren … grote paniek, ik handen in het haar!
Wat nu te doen? Ik kwam tot rust: ‘Laat haar maar zitten daar!
Want haal ik er een dokter bij, is Emmerik in last.
Het grensverkeer is nog niet vrij, veel procedures, vast!’
Met zoon en dochter dus heel gauw de auto ingestapt,
voordat ik met mijn dode vrouw in d’auto werd betrapt.
En bij de grens gekomen, werden wij aangehouden!
Heel angstig waren we dat ze ons snappen zouden!
“En hebt U soms misschien nog hier wat aan te geven?”
Wij schudden heftig ‘Nee’; toch keek de man heel even.
Hij gunde Moederlief haar rust, want dacht haar nog in leven!
We reden opgelucht weer door, waren al spoedig thuis.
En zoon en dochter zaten al heel snel weer, wel huilend, voor de buis,
terwijl ik mij op Moederdag op Moeders dood zat te bezinnen!
Een “Uitvaartdienst” gebeld en het begraafgedoe kon eindelijk beginnen.
Nu, weken later, is mijn zielsverdriet nog groot:
Ik heb mijn vrouw bemind, ik mis haar als de dood.
Maar daar doorheen speelt iets waar ‘k toch wel erg mee zit:
Was haar laatste reis naar huis wel een legale dodenrit?
Ik meen van wel, dat is waar ik toch echt op hoop,
want daarmee zit ik wel een beetje in de knoop.”
Crödde van Niessel
Ergens in dit rijm zit de naam verborgen van de ‘heer van stand’ die mij dit verhaal vertelde.
