155 Janke
Vannacht in bedde kwam zee mien plotseling integen
Ik zatte an een toafel en lachend kwam zee mien veurbie
Zee noaderden, liep deur, keek nöör mien, lachend en ook bliej
Ik kenden haer egeels nieet, toch was haer komst een zegen
---- ---- ---- ---- ---- ---- ---- ---- ---- ---- ---- ---- ---- ---- ---- ----
Ik deje asof en zei : Döör hei’j dan onze Janke
Joa, joa, ik kenne oe nog, iej bint diee meid van Jansen
Heel lange weerumme waer iej twee erwten op een planke
Iej waren lieef, ik wolle zoo graag met oe dansen
---- ---- ---- ---- ---- ---- ---- ---- ---- ---- ---- ---- ---- ---- ---- ----
Vol bliedschap kusten zee mien op mien beide wangen
Noe vroag ik mien nog steeds of hoe of dat noe toch kan
Hoeneer een mense an een lieef zoo möör een naam’ geet hangen
En dat diee dan , oh wonder, toch wel de juusten blik te wèzen
Of spölden zee soms mee in mien groezems groot verlangen
De lieefde veur diee vrouwe dwars deur haer lief te lèzen?
