143 Nico de Haan
“Ik ben in Aarlanderveen geboren en opgegroeid na mijn zevende in Zalk. Daar was mijn vader dominee”, zei Nico de Haan, nadat hij zich aan Henk en Top voorgesteld had. Die hadden net een eend van een grote angel, waar het vissnoer nog aan zat, bevrijd.
Ze waren om een uur of tien bij de bocht in het Ganzendiep op het Kampereiland aangekomen, nadat ze eerst Rie en Tine in Zwolle bij het station afgezet hadden en over IJsselmuiden naar hun visplekje gereden waren. Daar ‘graasde’ in de groene weiden een troep wilde eenden. Eentje deed verwoede pogingen met de anderen mee te komen, toen die opvlogen door de komst van Tops auto. Hij kwam niet los van de grond. Top zette de motor uit en de mannen sprongen meteen uit de wagen. Henk greep dadelijk zijn grote schepnet uit de kofferbak, rende naar de eend en sloeg het net met één klap over het dier. De vogel begon als een wilde te fladderen, maar Top greep hem met zijn grote handen net onder de korte hals en drukte de veren tegen het lijf van het dier. Ze zagen dat een vishaak met snoer net boven een van de poten in het bovenbeen geslagen was. Het andere eind van het snoer met dobber en al was om een knotwilg gedraaid. “Zoowat verzin iej nieet”, zei Henk. Hij pakte zijn ‘visdoos’, een box met veel laatjes, trok er eentje open en hij haalde er een tangetje uit met een scherpe bek. “Speciaal um angels deur te knippen”, zei hij. “Dan hebt de vissen gin last van de weerhoake as diee in het vleis zit”. Hij knipte de angel vlak onder het oog door. Toen haalde hij het haakje met de gladde kant door het vlees en het beest was verlost. “Bravo”, hoorden ze achter zich. Een vreemd uitgedoste man stond achter hen, fotostatief op de nek, camouflagehoedje op, klein ringbaardje, militairachtig gekleed, fototoestel in de aanslag. Hij knipte meteen af. “Mooie binnenkomer”, zei hij voor ons vogelblad. “Maar laat ik me eerst eens voorstellen: Nico de Haan, directieassistent van de Nederlandse Vereniging tot bescherming van Vogels”. En hij vertelde waar hij geboren was en dat hij in Overijssel was opgegroeid. “Weet U veel van vogels?” vroeg Top. “Nou ja, een beetje theorie ken ik. Ik moet er wel iets vanaf weten, want veel vogels, bepaalde zangvogels, bepaalde watervogels, bepaalde roofvogels behoren tot de beschermde soorten. Deze eend nog niet; die mag nog bejaagd worden in bepaalde tijden. Dit is een smient, of ‘mareca penelope’, een eendensoort die zich ’s winters in hele troepen in Nederland ophoudt aan de kusten en bij de grote binnenmeren. Hij broedt op de toendra’s in het noorden. Hij is kenbaar aan de haast mythologische bruine en witzwart getinte borst en vleugelveren, en kijkt U eens naar het prachtige witte hemd!”
Henk had ondertussen de eend uit het schepnet bevrijd en de vogel ging meteen op de wieken toen Top hem de lucht in wierp.
“Bent U al lid van onze vereniging?” vroeg Nico. Ze schudden van “Nee”. “Ik ben lid van de Vereniging tot Behoud van Natuurmonumenten”, zei Top. “Daar ben ik in, laat eens kijken, tweeënzeventig als stagiair binnengekomen en een jaar later werd ik benoemd tot beheerder van de Nieuwkoopse Plassen. Dat is weer dicht bij mijn geboorteplaats. Maar heren, ik moet verder. Ik moet nog heel wat plaatjes schieten voor ons orgaan!” Nico gaf Henk en Top een hand, klom over het prikkeldraad en hij begon met zijn veldkijker hemel en aarde te verkennen. Niet zo gek, want in dit zachte voorjaarsweer waren de kieviten al weer druk bezig.
Even later zaten de heren op hun visstoeltjes naar hun dobber te turen. De baarzen bleken trek te hebben in het rozige wormvlees. Binnen het uur sloegen ze er dertien uit het water! Toen ze stopten, leegden ze het leefnet voorzichtig in het Ganzendiep. Toen pakten ze in en ze reden naar Zwolle. “Hoe heetten diee jongen ook al weer?” vroeg Henk. “Nico de Haan”. “Jammer, gin beschermde diersoort”, lachte Henk.
