76 Politiek
Ze liepen het bos door tot aan de Kletterstraat. Links en rechts van de weg stonden daar een enkele boerderij en wat goed onderhouden vriendelijke eengezinswoningen.
“Disse mensen zollen bie ofsluting van den Iessel allemoale verzoapen wèzen, ik mot ter nieet an denken”, zei Top. “Ik oke nieet. Zol diee linkse regering van noe het anders edoan hebben, as ze toen an de macht ewest wären?” vroeg Meneer Nijkamp zich hardop denkend af.
“Ik denke van nieet; ze mot hier altied mee met het wapengekletter van de NATO! Döör geet Joop den Uyl egensnieet oaver en Dries van Aght oke nieet. Butendat he’k mien van ’t zomer nieet met de politiek bezig kunnen holden. Ik hebbe enkeld op de tillevisie het veurstellen van het nieje kabinet op het bordes van ‘Soestdijk’ ezieen en enkeld ontholden wiee ministerpresident, minister van justitie en minister van landbouw wazzen eworden”, zei Top. “Ene T. Brouwer was dat, möör diee is termee uuteschejen. Noe is het Meester Van der Stee. Zien veurletters weet ik nieet meer, want dat bint ter vieve. Ik hebbe enkeld twee keer de ‘Em’ van Maria ontholden, nou dan weet iej ’t wel!” Top wist dat Nijkamp ook hervormd was. Hij was zelfs jeugdouderling geweest van de kerk in Diepenveen. Of was hij dat nog? Top vroeg het hem niet.
Ze liepen nu op de Rijksweg naar Zwolle. Rechts op de hoek met de smalle afslag naar Olst zat nog een ontmantelde tank in een betonnen waterdichte put. De smalle weg kwam in het centrum bij de school uit, wist Top. Hij moest aan al die kinderen denken, die daar hadden kunnen verdrinken bij het gebruik van de IJssellinie.
Ze staken de rijksweg over. Daar waren de borden die aangaven dat de uiterwaarden verboden militair terrein waren, verdwenen. De resten van de verplaatsbare afsluiting in de IJssel waren opgeruimd. “Gin wapengekletter hier”, zei Meneer Nijkamp, toen ze langs het huis van de vroegere rentmeester van “De Haere” liepen. De blauwgele luiken van de woning toonden dat het huis net als zo vele boerderijen in Hengforden tot “Groot Hoenlo” behoorden of behoord hadden. De familie Des Tombe was daar eigenaar van geweest, evenals van “De Haere”.
“Heb iej nog last ehad van de öliecrisis, ik hebbe mien benzinebonnen nieet hoven te gebruken”, zei Nijkamp. “En ik hoofden op zundag de grote weg nieet op met de auto!”
“Het geet mien net zoo. Trouwens, wiej hebt met Drieekoningen de laatste autovrieje zundag ehad. Ik vinde dat jammer. Veur het milieu zol het heel wat bèter wèèn as elke zundag autovriej was!” De heer Nijkamp zweeg.
Top wandelde met hem mee tot aan zijn bungalow. Toe stapte hij op de fiets, reed langs het “Wijnbergen” en de “Veldkamp” naar huis.
Hij vond het vreemd dat hij vanaf het aantreden van deze regering in mei nauwelijks in gedachten met politiek bezig geweest was. Was het misschien, omdat hij zo ontspannen bezig geweest was? Politiek had hem voor zijn ongeluk altijd opgewonden vanwege smerigheid van het politieke handelen. Had hij het daarom verdrongen? Hij merkte dat denken aan politiek handelen van anderen hem nu niet meer opwond. Hij was in rustig vaarwater geraakt.
Bij de Schapenzandweg reed hij rechtsaf de bossen van Stratenus door. Even later lag hij lui in een stoel Tine zijn wederwaardigheden te vertellen.
Een uurtje later zocht hij het “Deventer Dagblad” op van12 mei 1973. Op de foto van het nieuwe kabinet met de koningin vond hij als staatssecretaris van Financiën Mr. A.P.J.M.M. van der Stee, nu in 1974 Minister van Landbouw en Visserij. ‘Apejong met Moeder’ deed hem de voorletters onthouden! Hij moest er zelf om lachen. Moeder was Juliana!
