Pionnen onder de Preekstoel 48
… Op straat was weinig te merken van de voorgenomen stap van de eerste burgeres; het verkeer ging zijn normale gang. Op het bureau was des te meer beroering: agenten, hoofdagenten, brigadiers stonden in groepjes bij elkaar te genieten van het eerste positieve bericht in jaren over het optreden van hun collega’s, dus van zichzelf. Alleen, ze wisten niet wie de uitverkorenen waren die op de receptie bij de ambassadeur dienst hadden mogen doen. Over het voorgenomen ontslag van hun hoogste politieautoriteit , de burgemeester, spraken ze nauwelijks.
Opgewekt groetten ze de hoofdcommissaris, die met ‘BAR EN BOOS’ leesbaar in de hand regelrecht naar zijn kantoor aan het eind van de gang stevende en bij binnenkomst in zijn kamer meteen op de bel drukte. Zijn secretaresse kwam vrijwel onmiddellijk binnen.
“Morgen Meneer, U bent vroeg”, verwelkomde zij hem.
“Morgen, laat commissaris Vroegindeweer dadelijk komen”, bitste hij haar toe.
De juffrouw greep geschrokken de hoorn van de intercom, drukte enkele toetsen in. Een krakende stem meldde zich.
“Of Meneer dadelijk bij Meneer komen wil”. Ze hing op.
“Post?” Ze gaf Meneer de stapel gesorteerde brieven. Gedachteloos bladerde hij er door. Dat kon allemaal wachten.
“De burgemeester gaat trouwen”, merkte hij op, daarbij aandachtig op haar reacties lettend.
“Weet ik, Meneer”. …
“En zij neemt ontslag!”
“Doelpunt voor haar, Meneer”, antwoordde de secretaresse, die een fervent korfbalster was en gemengde sport prefereerde.
Verbaasd keek hij haar aan… . “Ja, Meneer. De hoofdambtenaren ter secretarie hebben haar het leven zuur genoeg gemaakt. Ze gunden haar die functie geen van allen. Het was een voor een allen tegen een, zegt U het zelf maar.. . . Nu mag U het allemaal in de krant lezen! Rake worp, is het niet?”
De hoofdcommissaris verhief zich in zijn stoel om heftig tegen haar uit te varen, maar op dat moment ging de zoemer ten teken dat er iemand binnen wenste te komen. De politiechef drukte op de ‘BINNEN’-knop. Commissaris Vroegindeweer kwam de kamer in.
“Morgen, Meneer”. … “Morgen, Vroegindeweer, ga zitten. Juffrouw, wilt U ons alleen laten?”
De secretaresse ging af. De hoofdcommissaris wierp zijn ondergeschikte het ochtendblad onder de neus . …
“Gelezen?” vroeg hij kortaf. De commissaris knikte. … “Waarover zou ik nu zo slecht te spreken zijn, Vroegindeweer ?” …
“Dat de burgemeester weg gaat??” reageerde de commissaris kinderlijk … . “En dat ik dat in de krant moet lezen”, vulde de hoofdcommissaris aan. “Dat deed voor mij de deur dicht. Ik was geladen met gemengde gevoelens over het optreden van je speciale brigade gisteren op de receptie in het ‘RM’. Enerzijds was het goed voor het corpsimage, anderzijds hoor ik van iedere nieuwe ontwikkeling op de hoogte gebracht te worden. En ik wist van jouw idee niets! Ik moest voor de telefoon komedie spelen tegen de burgemeester. Overigens, namens haar moet ik het corps bedanken. Je wilt dat zeker wel doorgeven … . En bovendien zei zij mij niet eens dat ze van plan was ontslag te nemen! Ik, de hoofdcommissaris was onkundig van twee belangrijke zaken! Daar kan ik echt nijdig om worden!”
Hij wiste zich het zweet van het voorhoofd, zweeg vele ogenblikken …. En hij werd langzamerhand wat kalmer. …
