Pionnen onder de Preekstoel 46
… In verraste stijgende vrolijkheid had zij zwijgend zijn verfrissende spraakwaterval aangehoord. Even staarde ze stil voor zich uit. “Jij hebt me nu in dit blijspel betrokken”, zei ze, “Ik speel met je mee en je verjaardag vieren wij natuurlijk hier. Komt tijd, komt raad. We gaan mijn hoofdcommissaris bellen. … Kom”.
Ze veegde met haar servet de laatste broodkruimels uit haar mondhoeken en stond op. Samen liepen ze naar de smaakvol ingerichte suite. Ze pakte de hoorn van de draadloze telefoon, toetste een nummer. Hij hoorde de bel lang en luid overgaan, want hij hield zijn oor dicht bij het hare. Als samenzweerders keken zij elkaar schuin in de ogen. Toen een klik en een vollemondstem: “Met de hoofdcommissaris van politie van Haaglanden”.
“Met de burgemeester”.
“Excuus, Mevrouw, dat ik U zo lang liet wachten. We zitten nog aan tafel”.
“Helemaal niet erg; ik wou U even hartelijk danken voor Uw grandioze idee zeven politiemensen naar de ambassadeursreceptie te zenden, om als een soort beschermengelen over een aantal gasten te waken. U wilt mijn dank zeker wel aan deze mensen overbrengen?” “Graag gedaan … en natuurlijk Mevrouw, het was geen moeite”, klonk het krassend.
Pi legde de hoorn neer, tikte Mark op de wang, kuste hem. “Ik ben net zo jong als jij, waaghals”, zei ze lachend.
“Maar dat uniform moet weg, ik moet andere spullen halen. Je wilt toch dat ik blijf? Hier … , bij jou?”
“Natuurlijk, in ieder geval tot en met je verjaardag. O ja, de mijne valt op vijf mei”, lachte ze. Ze gaf hem haar autosleutels.
“Kom gauw weer, ik kan niet zonder je”. Heel ernstig werd ze nu.
“Binnen twee uur ben ik terug”. Hij pakte haar hoofd tussen zijn grote handen, kuste haar ogen.
Toen hij weg was, ging Pi alles buiten opruimen en afwassen.
Later lag ze languit in haar ligstoel na te genieten van de grote gebeurtenis, haar ogen gesloten.
De telefoonbel wekte haar uit haar dromen. Loom stond ze op om aan te nemen.
“Ja?” … “Met Mevrouw de burgemeester?” …
“Met wie?” …
“Generaal Drunkers hier, Mevrouw. … U zult wel opgemerkt hebben, vanmiddag, op de receptie, dat ik onwel werd”.
“Ja …?”
… “Mijn compliment, Mevrouw, voor Uw initiatief mij een kleine vriendelijke oppas te geven, Zij heeft voortreffelijk over mij gewaakt, als de beste oppas die ik ooit gehad heb. Helaas heb ik vergeten haar naam te vragen toen ze mij thuisbracht, U weet hoe dat gaat. Deksels mooie meid was het ook, deksels mooi … . Misschien weet U wie het was?”
“Helaas, … nee”. … “Jammer; nou ja, dan wilt U mijn dank wel aan het corps doorgeven?” … “Zeker, generaal”. … “Dank U”.
Na het gesprek bleef ze staan nadenken.
“Oude snoeper”, dacht ze. “Toch heeft hij mij op een idee gebracht”.
Ze zocht in de telefoongids het nummer van een verslaggever van het bekendste landelijke ochtendblad, belde hem en had een zeer lang telefoongesprek.
Tevreden bleef ze daarna op Marks terugkomst wachten … .
