Pionnen onder de Preekstoel 39
Engelbewaarders
Op donderdag de zevende gaf de eerste ambassadeur van het pas onafhankelijk geworden land met een onuitsprekelijke naam vol –aa’s-, -oo’s- en –oe’s- een geweldige receptie in de Residentie. Daar het een arm ontwikkelingsland betrof, waar voor de westerse economie belangrijke grondstoffen de bodem uitbarstten en slechts voor het oprapen lagen, verdrongen vele prominenten uit de rijke landen elkaar om naar de gunst te dingen van de leiders van de nieuwe staat, onder het motto: ‘Vereren leidt tot investeren en regeren’. Bij de opening van deze ontvangst was het op de eerste verdieping van het ‘Residentie Motel’ dan ook reeds een drukte van belang. De etage was volledig voor dergelijke evenementen ingericht. Rijckert had er altijd naar gestreefd zijn accommodaties zodanig op zijn publiek af te stemmen, dat het geld als het ware vanzelf naar binnen rollen kon. Bij de bouw van dit moderne ‘RM’ (ook Rijckert Magnaat) was hij niet van zijn principes afgeweken. Zelfs bij dit zeer hete weer kon men met genoegen in de grote luchtgekoelde ontvangstruimtes verblijven.
De gasten van de exotische afgezant, die in zijn veelvervige kleding de lievelingszoon van de derde aartsvader der Israëlieten kon zijn, ware het niet dat zijn zwarte gelaatskleur anders verried, putten zich uit in loftuitingen op de entourage waarbinnen zij zich bevonden en stonden in groepjes, het glas losjes in de hand, de wapens in prachtige kleuren, sinopel, azuur, keel, sabel en de metalen goud en zilver te bewonderen, die van veel landen langs de wanden bijeengebracht waren.
Boven de plaats waar zij een voor een de hand van de ambassadeur konden drukken en hun begeleidende, ingestudeerde volzinnen spreken konden, hing het nieuwe wapen van ‘Wawowoewaoewowoe’ . – Rijck wist wat hij aan zijn eregasten verplicht was. -
De dames in hun lichte gewaden vormden een beweeglijk contrast tussen de wat stemmiger heren, van wie de meesten in hun gala-uniformen verschenen waren. De burgerheren, ver in de minderheid maar daardoor niet minder machtig, integendeel, liepen in rok, behalve de vaderlandse ministers en gezagsdragers, die ook hier tonen wilden dat de nivellering in hun staat steeds verder schreed; zij waren in colbert of trui en spijkerbroek en dissoneerden in dit klank- en lichtspel van goud- en zilverglans en uitheemse muziek. Geroezemoes van stemmen bromde door de zalen, zwaar beladen bladen met fonkelend kristal zweefden op lichtvoetige obers van groep naar groep.
Van de zware bewaking van het gebouw was binnen niets te bemerken. De aanwezige gasten, allen geselecteerd en voorzien van een entreepas, hadden dit voorwerp bij binnenkomst aan enkele onopvallende burgerbeambten moeten tonen, die de opdracht hadden verdachte personen te weren. Zij verrichtten hun werk met overgave en wisten zelf dat niets aan hun aandacht ontsnappen kon. Wie echter voor de receptie in de zeer vroege morgenuren van deze augustusdag een wandeling langs het kolossale bouwwerk gemaakt had, zou zeker gezien hebben, dat twee auto’s met politieagenten voor de hoofdingang stilhielden en dat Rijckert Magnaat zelf de drie heren en vier dames die uitstapten, ontving en hen binnen liet. Zij hadden gevraagd op deze receptie aanwezig te mogen zijn en wie durft zijn vrienden zo’n simpel verzoek nu te weigeren?!
Nu, in de namiddag, begaven de zeven zich stilletjes tussen de gasten, waar zij niet opvielen, want iedereen dacht dat het zo hoorde; bovendien was hun aanwezigheid erg rustgevend: Men kon tenslotte nooit weten! …
