Pionnen onder de Preekstoel 32
De matrozen hesen de sloepen aan de talies. Het werd een prachtige zonnige dag op het meer, met een admiraal die zich uitputte in attenties voor al zijn passagiers. Mark werd rijkelijk in de gelegenheid gesteld zijn plaatjes te schieten voor het nieuw uitkomende “GALA RECLAMEBOEK”, dat binnenkort van de persen rollen moest: de admiraal in de admiraalshut, de admiraal en de kapitein op de brug, de admiraal en de kapitein en de stuurman op het achterdek. Het werd een hele serie, eindigend met naast elkaar de admiraal, de kapitein, de stuurman, de machinist en de stoker op de kade; op de achtergrond lag de “Trekker”, die ze zojuist met tegenzin verlaten hadden. Vooral de dames praatten nog lang na over dit evenement. Nu, drie jaar later, hing een ingelijste vergroting van de laatste opname nog steeds in het kantoor.
Karel was het die tijdens de vergadering over “uithuilen en opnieuw beginnen” op het idee kwam de tekorten van ‘hun zaak’ bij Magnaat te gaan halen. Hij had het geluk tijdens de vergadering recht tegenover die foto te zitten en hij dacht onmiddellijk aan de ‘broek – zak – geld – potjes’. De affaire trekker en “TREKKER” was plotseling actueel en Karel was als accountmanager van de zaak de aangewezen man te proberen munt te slaan uit het geheim van Rijckert Magnaat.
In de week van de veertiende juli, om precies te zijn op donderdag de zeventiende, begaf hij zich om een uur of twee naar het machtige veertig verdiepingen tellende motel van de heer Magnaat aan de rand van de hoofdstad, vlak bij het moderne vliegveld.
Hij zette zijn auto op het uitgestrekte parkeerterrein en betrad het restaurant, dat de hele benedenverdieping besloeg. Honderden gasten werden er door tientallen diensters en obers vlot bediend. Het was er en gezellige drukte van komende, gaande, drinkende, etende en pratende mensen. Zachte achtergrondmuziek vervolmaakte de sfeer. Hoewel hij in de verleiding kwam te gaan zitten en onder het genot van een frisdrankje de koele ontspannende sfeer te ademen, volgde Karel toch de bordjes ‘TOILETTEN’. Ze dwongen hem de hardstenen trappen naar het souterrain af, waar hij ze in glanzende staat aantrof, vijftien glimmende hygiënische herenhokjes met recht daar tegenover even zovele uitnodigende urinoirs, waardoor het reine water rijkelijk stroomde. Een ober overzag het geheel met een heersersblik. Terwijl Karel voor zijn bak stond, las hij op ooghoogte de volgende tekst: U vervuilt rein water nu. ‘U vervuilt’ stond boven, ‘rein water nu’ onder. Meneer Magnaat was blijkbaar een milieubewust mens.
Toen hij klaar was en zijn handen ging wassen bij een van de wastafels, las hij boven de spiegel: Schone handen, water vuil. … Hij droogde zijn handen af en wilde teruggaan naar boven, maar bij de deur werd hij moreel gedwongen een bepaalde handeling te verrichten. Naast de deur hing een lichtblauwe grote bus, waarop in duidelijke witte hoofdletters stond: DE VERVUILER BETAALT MINIMAAL € 0,50. Het wekte de indruk dat men met deze toiletten het noodzakelijke met het ideële verenigde. Hij trok zijn portemonnee en wierp vijftig eurocent in de gleuf; hij begreep nu ook waarom de strenge ober daar stond: betalen was plicht, er was geen ‘juffrouw van het schoteltje’.
“Ook wat, hier zo de hele dag te moeten staan”, voegde hij de ober toe. “De hele dag, meneer?” vroeg de ober verbaasd. “Wij hebben hier maar één uur per dag dienst, meneer en dat uur is in onze normale werktijd opgenomen. Het gaat alleen maar hierom”. En hij wees op de bus. “Sommige mensen vervuilen graag, maar betalen …. “.
“Hoeveel mensen komen hier in een uur ongeveer?” vroeg Karel. “Legio, meneer; laat zich wel horen in zo’n groot bedrijf, is het niet? Telt U nu bijvoorbeeld maar eens”.
Karel telde, hij was zo op tien.
“Het loopt de hele dag zo door, meneer. Er wordt hier wat een water verbruikt en vervuild. Het aantal consumenten is hier nauwelijks te schatten”. …
