Pionnen onder de Preekstoel 90
… Inmiddels stonden de dames klaar voor de kerk en de zesentwintig, twee maal dertien, groepen begonnen zich te vormen. Ongeveer driehonderd mensen waren er gekomen; van de wegblijvers hadden er veel te kennen gegeven dat zij hun betaalde boete ter beschikking stelden aan “PION”, om de meest uiteenlopende redenen.
Om enkele minuten voor vier trad een gehelmde aannemer met zijn uitvoerder en een tiental bouwers uit het gebouw en hij overhandigde Bob de Vree de sleutel, wat tot enig handgeklap leidde. Bob ging naar binnen met Ada. Een paar minuten later begon de klok te luiden.
Pi en Mark liepen naar de voorgevel van de kerk, trokken aan een koord ter weerszijden van een driekleurig doek. Zo onthulden zij “PION” in gouden letters. Ze openden de zware deuren en nodigden hun gasten uit met vriendelijke gebaren. Onder de “Aah’s” … en “Ooh’s” van de bezoekers stroomde de kerk vol.
De hal was omgetoverd in een grote garderobe, waar het vroegere kantoor of de oude consistoriekamer bij getrokken was. Uit de kosterswoning liepen Magnaats medewerkers af en aan. Zij werkten graag mee met deze prachtige bruiloft te Kikkerdiep.
De woning was verbouwd tot keuken, gelijkvloers, en tot kantoor, eerste verdieping. Door de vier deuren van de garderobe kwamen de gasten in de grote ontspanningszaal, waar tegen de achterwand de prachtige, donkere preekstoel hing. Het was alsof hij tegen de lichtblauwe muur in het niets zweefde. De andere wanden waren in zachte gele, rode en groene tinten geverfd. Zij lichtten vrolijk op in de door de hoge gotische ramen binnenvallende zon.
Grote wanden waren er tussen de grote zaal en de beide zijzalen. Ze waren open. In ieder van die zalen was een bar. Om het grote middenvak van de grote zaal waren zoveel mogelijk zitplaatsen gecreëerd. Het middenvak was door een enorm zwart zeil bedekt.
De genodigden namen plaats in de koele kerk.
Langs de welvingen naar het gebogen plafond waren prachtige bloemstukken aangebracht, geleverd door de plaatselijke bloemisten. Twee versierde stoelen stonden onder de kansel.
Onder het applaus van de gasten namen Pi en Mark als bruidspaar plaats, terwijl de aan weerskante opgestelde fanfare vrolijke klanken in de ruimte blies.
Toen werd het stil, want Bob, staande voor bruid en bruidegom, hief de handen.
Hij sprak: “Bruid en Bruidegom, jullie hebben gevraagd of ik tijdens de opening van “PION” jullie huwelijk wilde bezegelen. Zelf ben ik een man van weinig woorden. Ik houd meer van handelen en laat praten graag aan anderen over, mijn acteurschap ten spijt. Voor deze gelegenheid, de bezegeling van jullie huwelijk, en de openstelling van dit centrum, heb ik de vertelster Gerda Kuijer bereid gevonden voor ons allen op te treden. Uw aller aandacht voor Gerda Kuijer.
Uit de garderobe kwam zij lachend aangedarteld, de kunstenares die zich door het zeggen van de sprookjes van Gerrit de Fantast zo verdienstelijk gemaakt had. Haar helderwitte boventanden kwamen komisch bloot in haar Surinaams gebruinde gezicht als zij haar mond opende, een verschijnsel dat haar een bijzondere charme verleende.
Kwiek beklom zij de kansel, dankbaar het staande applaus in ontvangst nemend. En zij begon: “Er was eens een land hier ver vandaan, Schaakmanië geheten; het was zo klein dat er maar tweeëndertig mensen konden wonen. Het lag op een eiland in de Stille Oceaan, zodat men er nooit een ander geluid hoorde dan dat van de ruisende zee. …. … “. …
Onder ademloze stilte droeg zij het sprookje voor. …
