Pionnen onder de Preekstoel 67
… Men moest wel de ‘beweegredenen’ kennen, die deze ‘subversieve acties’ ‘bevorderd’ hadden. De ‘welvaart’ zou wel een van de ‘schuldigen’ zijn, daar de laatste jaren het ‘welzijn’ vergeten was. ‘Frustraties’ waren de ‘mogelijke oorzaken’ van deze ‘ellendige ontwikkelingen’. De ‘overheid’ en met name de ‘justitie’ moest in samenwerking met de ‘politie’ spoedig een ‘einde maken’ aan deze ‘activiteiten’.
Boven de omroepverenigingen was door de overheid een stichting gevormd, de “Vaderlandse Omroep Stichting”, afgekort “VOS”, waarvan afgevaardigden van alle omroeporganisaties het bestuur vormden. De “VOS” bood algemene programma’s, die een ‘objectieve’ kijk gaven op de actuele gebeurtenissen. In zo’n programma was het dat het politieoptreden van de “PION”-medewerkers uitvoerig aan de orde kwam. De landelijk en internationaal beroemde Professor Meester N. Spijker op den Kopp, hoogleraar in de criminologie, had de daden van de nepagenten geanalyseerd en gaf voor de televisie in de VOS-rubriek “Commentaar” een scherpzinnige en boeiende uiteenzetting over de “misdadige” praktijken van deze “wetsovertreders”. Hij behandelde eerst de vraag of men wel van terroristen spreken moest. Terrorisme was volgens hem schrikaanjaging door gewelddaden. Het aanhouden van mensen en daarbij wederrechtelijk een gezagsuniform dragen joeg inderdaad schrik aan; het hanteren van wapens als waterpistolen en het dreigen daarmee was een gewelddaad. In die zin waren de delinquenten terroristen.
Vervolgens besprak hij het soort terrorisme dat “zij” uitoefenden. Hij legde nog eens uit, welke twee soorten terrorisme altijd onderscheiden werden: droog terrorisme, dat is het schrikbewind van boven naar onder, bijvoorbeeld van de werkgever ten opzichte van zijn werknemers; er vloeit geen bloed, maar de arbeider is overgeleverd aan de macht van de meester en diens kapitaal. En er is nat terrorisme, het zich met illegale, bloedige methoden verzetten van de onder- tegen de bovenlaag, ook wel “de laatste schreeuw om rechtvaardigheid” genoemd.
Dìt schrikbewind of “verzet” kon Spijker bij geen der beide vormen thuisbrengen, zei hij in het derde deel van zijn teeveecollege. Immers, tot nu toe had niemand enig nadeel, lichamelijk of geestelijk, van het politieoptreden gehad, integendeel, er waren slechts positieve gevolgen geweest. Ten eerste: De mensen namen voorzichtiger deel aan het wegverkeer; er werden enkel overtreders bekeurd. Wie zich aan de regels hield. had niets te vrezen! Ten tweede: Wetsovertreders die een proces-verbaal gekregen hadden – en dat waren er nogal wat volgens de meldingen - , zouden er waarschijnlijk wel voor waken nog eens te zondigen, want de boetes logen er niet om. Ten derde: de gebruikte wapens waren niet dodelijk, maar zeer verfrissend. Kortom, hoe paradoxaal het ook klinken mocht, er was sprake van een zachte of verfrissende terreur. Hij, Spijker, wilde een nieuwe vorm van terreur aan de reeds bestaande toevoegen, namelijk “Verfrissende Terreur” of “VeeTee”.
Natuurlijk, het onbevoegd uitoefenen van het politieambt bleef een zwaar vergrijp. Natuurlijk, het ten eigen bate innen en aanwenden van boetegelden was een vorm van diefstal. De criminoloog kon zich evenwel niet voorstellen dat deze groep activisten tot het laatste in staat was, zei hij, gelet op de merkwaardig goede daden welke zij tot heden verricht hadden. De gelden zouden weleens besteed kunnen worden op een wijze die ieder burger bevredigen kon, al had die er nog geen idee van hoe! Werkelijke schade had niemand geleden, want tegenover een overtreding hoort nu eenmaal “boete” te staan. Als de groep zich bekend maakte, wat zij stellig doen zou, zou weleens blijken kunnen, dat er maar één overtreding overbleef: het onbevoegd uitoefenen van het politieberoep! …
