Verknupt
> Categorie: Columns Deventer Dagblad
Gepubliceerd: donderdag 18 juni 2009
Vrolijke winkelstraten in de feestweken. Daar houd ik van in de donkere dagen van het jaar. Pakjes in kleurige verpakking verhogen het plezier. Nog net zo gretig als in mijn kleine-jongens-tijd ben ik. Ik kijk in de speelgoedwinkels naar de bezige handen van de verkoopsters die de geschenken staan in te pakken. Het gaat niet helemaal zoals vroeger. Touwtjes komen er niet meer bij. Plakband, dat verknupte plakband moet het hem tegenwoordig doen. Dat is mij een kleine ergernis! Ik mocht altijd zo graag kijken bij het netjes inpakken van een 'presentjen'. Vooral als het pakje een blokvorm had, kon het heel netjes ingewikkeld worden. Sommige inpakkers konden dat zonder een vouwtje verkeerd te leggen. Het touw, meestal een soort vliegertouw, kwam als een kruis om het cadeautje te zitten. De eindjes werden niet aan elkaar geknoopt, maar keurig gestrikt zoals de veter in de schoen.Dan sta ik ineens bij mijn vader in het magazijn. Daar ben ik als kind nooit geweest, want ik weet zeker dat ik niet mee mocht naar de zaak. Toch sta ik daar nu bij hem te kijken. Hij is bezig de bestellingen van deze week in te pakken; de loopknecht kan de pakken dan straks naar Van Gend & Loos brengen. De pakken met spulletjes voor textielzaken gaan naar verschillende plaatsen in de Achterhoek. Geen kan er zo inpakken als mijn vader. Ik geniet ervan. Als hij de laatste knoop aanhaalt, daarna op een eenvoudige wijze het laatste eindje om het kruis draait en het zo aantrekt dat er een lusje in blijft zitten, zodat hij het heel gemakkelijk weer los kan trekken, zegt hij: "Genog veur disse keer; ik hebbe weer heel wat touw verknupt!"Dit beeld is zo werkelijk dat ik ervan ril."Ik verknup het! Ik goa neet wieder met oe met. Ik verdrei het! Ik bin zo meu as een hond!" Ik kijk om. Een jong stel. Een leuk stel. Juist nu hij kwaad op haar is, is dit stel leuk. Ik wed met mezelf dat hij wel met haar mee gaat. Ze zijn aan elkaar verknocht, met elkaar verknoopt; dat zie ik zo. Hij zal het heus niet vertikken verder met haar mee te gaan. Zij kijkt hem smekend aan. "Nog even hier naar binnen; misschien slaag ik daar". "Nee niet nog een keer!" roept hij; hij draait zich om en beent weg. Verlegen zwaaiend met haar pastic zak blijft zij hem nakijken. Hij kijkt om. Met haar wijsvinger haalt zij hem naar zich toe. Ik win de weddenschap. Hij komt terug. "Die vrouw", zegt hij in het voorbijgaan tegen me, "ik ben aan haar verkocht! Anders ... ."Mijn vader heeft inderdaad heel veel touw verknoopt in zijn handelsleven, denk ik bij mezelf. Maar de eindjes waren nooit zo verknoopt, dat men ze niet meer los trekken kon. Ze waren nooit zo verstrengeld geraakt in hun omhelzingen dat ze aan elkaar verknocht waren, onlosmakelijk met elkaar verbonden. Het waren geen Gordiaanse Knopen die hij legde: de klant was in zijn tijd nog de koning die zelf de knopen niet hoefde door te hakken. Hij hoefde maar aan het langste eind te trekken! Wie van dat jonge stel zou er aan het langste eind trekken? Ach, ze zijn aan elkaar verkocht en verknocht! Samen hebben zij 'het middelste en de beide enden'."Verknupt nog an toe, het is al late; ik mot op huus an. Noa de brootram modde wie der nog uut. Ali zal wel denken woorof ik blieve", zeg ik hardop. En ik heb weer genoten van lichtjes en kleuren, geluiden en geuren. Daar mag ik nog wel een keer een paar flinke knopen op leggen. "Verknupt, verknupt, verknupt .... ". Krachttermen gebruiken en toch niet vloeken. Dat is de kunst. Misschien is dat wel de enige toelaatbare krachtterm! Verknupt nog an toe! Hoe kump e derop!
