49 Op Cursus Schoolwerkplan 1978
Van het depärtement kwam der een schrieven dat de docenten Nederlands onder leiding van de SLO weer nöör schole mosten. Dat gold veur de mensen van de P.A.’s in Apeldoorn en Dèventer en diee van de KLOS in Apeldoorn. Later wist Gerrit nieet meer of ze noe nöör Hengelo of Enschede gingen, want hee reej der nooit zelluf met de auto hen. Zien collega van de P.A. in Dèventer woonden namelijk vlak bie hem in de buurte en zee nam hem altied mee as ze ene keer in de veertien dagen nöör Twente rejen, en ze zatten zoo gezellig met mekäre te kletsen dat Gerrit gin tied had um op de richting te letten. Hee stapten bie zien eigen veur de deure in en veur de deure van de SLO uut.
Op de cursus veur het leren begeleiden van mensen bie het basisonderwies bie het maken van een niej ‘schoolwerkplan’ ontmoetten hee collega’s diee hee kenden uut de KLOS-wereld en diee hem noe mosten ‘leren’ een schoolwerkplan te ‘leren’ maken. Ze wisten der netzoo völle vanof as hee, namelijk helemoale niks. Möör ene wist ter toch wel een boel van. Gerrit kenden haer. Zee was de dochter van een heel olde collega van hem diee noe allange pensioen genoat. Diee olde collega was een ‘meester’ in het vak dat ‘onderwies’ eneumd wördt. Hee had verscheiden methoden veur het legere onderwies eschreven! Gerrit meenden te weten wöör disse ‘onderwieskundige’ haer ‘lesbronnen’ vandan had, nieet van de ‘gebrekkige’, want enkeld theoretische, opleiding van de universiteit, möör uut de praktijk van haer vader. ‘Meenden te weten’, want mevrouw zol dat natuurlijk nooit vertellen, en döör had ze gelieke an.
Onder de lèzingen bie de SLO kwammen bie Gerrit zien schoolerväringen bie het legere onderwies weer höörscherp nöör boaven: hoe of hee met ‘Hoogeveen’ in Hengforden de kindekes lèzen eleerd had en hoe of hee döörbie gebruuk emaakt had van hun eigen Saksische dialect, hoe of hee ze had leren spellen, dat hee ze vanof het begin had leren vertellen, de klassegesprekken diee hee met de kinder eholden had, de opstellekes diee hee de kinder maken liet, de tekeningen diee hee de kinder liet maken um zoo hun verhaal te vertellen en goat zoo möör deur. Veural het leren lèzen met een analytisch-synthetische methode had hem heel wat ‘edoan’: de noadelen van globalisatiemethodes, diee as ‘verniejing’ döörnoa kwammen, en ofgeleiden döörvan, bie het leren lèzen van jonge kinder kon hee as ‘ervaringsdeskundige’ precies beneumen. Dat leidden töt heftige discussies met de cursusleiders van de SLO. Ze mosten èvenwels zwichten veur de feiten: de gebrukers van ‘AN EN MOE’ bieveurbeeld grepen allemoale weerumme nöör de lèèsplanke van Hoogeveen met de normaalwoorden, umreden dat ter op tied deur de kinder in lettertèkens eknipt worden most: analyseren mocht nieet te late gebeuren.
De meeste collega’s van Gerrit wären nieet op de legere schole begonnen, oke nieet diee deelnammen an disse cursus. Ze snapte nieet wöör het feitelijk oaver ging, behalve ene collega van de P.A. uut Apeldoorn. Hee was oke as krullenjonge bie het leger onderwies begonnen. Gerrit had dus steun. En dan was ter nog Drs. Wilhelmina Bladergroen, hoogleraer in Grönningen, van wiee Gerrit bie verniejingscursussen ‘vrogger’ ‘les’ ehad had. Gelukkig kwammen haer theorieën bie disse cursus an de orde! Hulde an Bladergroen!