28. ULO-Ceintuurbaan 1957
In augustus 1956 wären Gerrit en Ali met hun éénjörige zönneken verhuusd van Rande 70 in Diepenveen, later Dorpsstroate 22, nöör een flat an de Ceituurbane 305 in Dèventer. Gerrit wier beneumd an de ULO an de Ceintuurbane en hee most as zien veurnaamste vak Nederlandse Taal geven. Dat deej hee graag. Vertellen had hee altied emeugd en bie Nederlands most hee völle proaten en hee hield van sproakkunst. Het in de taal ingebouwde geroamte vond hee een interessant ‘lichaam’, veural umdat de ene sproakkunst de ander nieet is. Zoo had volgens hem dan het Dèventers weer een boel andere bouwstenen veur de taal as het Nederlands of wat döör veur deurging. Hee wier op de eersten van september klasseleraer van 1F, een kleine klasse met lieeve meikes en goeie jonges. Het wazzen natuurlijk wel pubers, dat wel! Möör ze wären nieet zoo slim tegendroads as hee vrogger ewest was. Hee kon oke diee kinder best an. Bie het kennismaken had hee de kinder op een luchtige maniere loaten weten wat ze an hem hadden. Hee deej dat op zien Dèventers: “Meikes en jonges, ik bin Gerrit Willem Kuijk, ik bin bienoa dertig jöör, ik proate Dèventers, want dat is de taal van mien moder. Ik geve oeluu les in het Nederlands. Ik doo dat asof het een vremde taal is. Oke rèkenen, aerdrijkskunde, geschiedenis, natuurkunde en biologie kriegt iejluu van mien. Kennissen en vrinden neumt mien Gerrit, mien collega’s neumt mien Kuijk, kinder neumt mien Kukeleku. Oke al kreije ik nieet as een hane, ik blieve Kukeleku. Wiee hier zien beste nieet dut, zitte ik achter de vodden, wiee zich hier nieet gedrög, griepe ik bie kop en konte en ik dondere hem of haer gewoon het raam uut. O ja, ik wense nieet deur jullie bie de veurname eneumd te worden. Iejluu zekt möör gewoon “Meneer”. De negenentwintigsten van disse moand bin ik jörig. Dat is op een zundag. Ik zal nog wel zieen hoeneer ik dan traktere. Zoo, noe goade wiej beginnen met Taal”.
Gerrit wist toen nog nieet dat precies op zien dertigste verjöördag zien schoonmoder zol sterven en dat zien vrouwe dan oke nog in het ’t Geertruiden’ liggen zol, want zee had onder anderen de A-griep. Van trakteren kwam dus helemoale niks terechte.
Gerrit had ene collega van zien lèèftied, diee een hallef jöör eerder as hem beneumd was: Bertus Blikman. Het was de enigsten diee hee bie de veurname neumden. Bertus en hee konden heel goed met mekäre opschieeten. Oke met collega’s as het schoolheufd Boxem, Blokker, Brouwer, Krüger, Van den Berg, de twee Dijkstra’s, Plomp, Wansink, Mooi, Van Brakel, Gackstätter, Van der Horst, Schut, Schutte, Dijkema, Brouwer, Peusken en de gymnastiekers Hinnen en later Vervloed kon hee goed oaverweg. Diee wazzen allemoale een stuk oldeder en wiezer, möör één ding hadden ze met hem gemeen: ze hielden van het ummegoan met mensen in de opschöttelingentied. Het wären oke veurstanders van ‘onverdeeld nöör ene schole veur alle kleuren’. En dat stond Gerrit an.
Dominee Cannengieter van de Hervormde Kerke gaf godsdienstonderwies an de leerlingen. Mevrouw Meister was de handwerkleräres.
Gerrit had het op de nieje schole best nöör zien zin.
