21. Pedagoochemerd 1954
Op de leerschole wieren de kwekelingen praktisch evormd. Twee dagen in de wèke most Gerrit meikes en jonges ontvangen diee oefenen mosten met les geven. Meestens wazzen dat heel aerdige luu. Nerveus wären zee altied as ze mosten lesgeven. Dat was logisch, möör Gerrit kreeg het met zien anwiezingen gedoan dat de meesten de zenuwen aerdig de baas wären. Gerrit zien eerste anwiezing was altied dat ze eerst orde mosten scheppen, um reden dat kinder hun meesters en juffrouwen altied uutproberen wilt in het begin.
Zon anwiezing hielp metene! Een kwekeling begon bie hem nooit met de les veur en aleer de kinder stille wazzen.
Vake kwam oke de pedagogiekleraer proeflessen biewonen. Zon leraer wier meestens een pedagoochelaer eneumd. Wöörumme … ? Wiel zee möör wat anrommelden in de onderwiestheorieën … en altied möör weer räre en onmeugelijke truukskes uut hun hoge hood goochelden. Diee hoge hood was het teken van hun verhevenheid boaven diee domme leerkracht veur de klasse! Möör zelluf wazzen zee egeenieet zoo vernemstig, slim of hoe dat oke heten mag. De meesten hadden eerst een vremde taal estudeerd, konden dat nieet an, gingen dan Nederlands studeren, konden dat ook nieet an, en gingen dan van ärremoo opvoedkunde doon, want het verhaalkjen ging dat tut 1954 döör nog nooit iemand of-ehöökt had.
Ene van diee lerären kreeg van Gerrit de biename ‘de Pedagoochemerd’, umdat hee helemoale nieet goochem was, integendeel!
Gerrit had een jonge kwekeling de opdracht egeven een rèkenlesse te geven. Dat deej hee vake, want wiee in de viefde of zesde klasse rèkenonderwies geven wil, diee mot heel wat weten. Kan zon mense nieet rèkenen en beredeneren, dan völt hee al gauw deur de mande.
De lesse ging oaver oppervlakte-moaten. De kwekeling had zelluf een prachtig lesschema op-ebouwd dat een heleboel beloafden. En hee maakten het wöör. De leerlingen raakten het spoor nieet biester, loat stoan dat zee op de biester kwammen.
Ze mosten oke leren hoe of iej de oppervlakte van een vierkant, een rechthook en … een drieehook berèkenden. Ze zaggen op het bord veur zich hoe of ‘meneer’ liet ‘zieen’ dat de oppervlakte van de drieehook basis of grondliene keer halleve heugte was! De lesse was gewoon uutmuntend, een negen of een tiene weerd. De opvoedkuneleraer had mee-ekeken en mee-eluusterd. Hee kwam in de noabesprèking der bie zitten. Toen viel hee deur de mande en verloor zien hoge hood.
“Je had dat van die driehoek veel beter kunnen laten zien: Je had in punt A van de rechthoek een punaise moeten drukken en in punt B. Dan had je een touwtje moeten nemen, dat losjes tussen de punaises moeten bevestigen met de uiteinden, zodanig dat als je een krijtje in de boog van het touwtje zet en dat in punt D plaatst, en dan het touwtje spant zodat dat een driehoek wordt, had kunnen laten zien dat je dan de helft van de rechthoek hebt. Dan had je het krijtje naar rechts moeten bewegen, en de punt van het krijtje gaat precies langs de lijn D – C”.
De kwekeling en Gerrit konden de leraer nieet an het verstand brengen, da’j op diee maniere gin drieehoken möör een ellips costrueerden! As diee man noe nog zol lèven, zol hee dat nog nieet begriepen. Vandöör dat Gerrit hem ‘de pedagoochemerd’ neumden. Het was trouwens best een ‘aerdige’ man … . Möör … een beste schoolmeester was het nieet!