85. Der wären ens ... .
Der wären ens völ kinder, heel ärmen möör ook rieken.
Zee zatten an den Iesselt zoo samen döör te kieken.
Der laggen op de ‘Lege Löswal’ balkjes, hele mooien.
Zee wollen diee zoo donders graag döör in den Iessel gooien.
Eén jonge zei: “Dat doo we ook”; en hee begon te smieten.
Een mooi meiken èvenwels diee wol hem dat verwieten.
Ene balk, diee dat heuren kon, begon toen vlug te proaten:
“Zeg jungesken, dat meiken zeg’ dat iej dat zoo mot loaten”.
“Wiee bin iej wel”, zei toen dat jonk, “dat iej mien wilt bedillen?
Ik smiet oe bots in ’t water, al zui’j dat ook nieet willen”.
“Wiee of ik bin”, zei ’t balkjen, “Ik dach’ da’j mien wel kenden.
Ik bin gin hele balk, möör ik bin een balkenende.
En ik zal uut mien eigen oe op de kop goan sloan!”
“Joa”! schreeuwden een boel kinder; toen hef ’t balkjen dat edoan.
“Nee”! riepen toen ook anderen, möör het kwoad was al gebeurd!
Het balkjen had de kinder egeelsnieet aneheurd!
De kinder wieren hellig en grepen hem bie de strot.
Ze houwden op het balkjen in en sloegen hem veur rot.
Hee blèèrden dat hee alles toch zoo prachtig had edoan.
Der was gin kind dat dat ook vond, möör ze lieten hem toch goan.
Möör eenzaam en allenig bleef hee toen achter bie het water.
Een voel klein lelijk rotjonk smeet hem in ’n Iessel later.
Hee wier strontnat en rotten van verschrikkelijke ellende.
Joa kinder, het kwam nooit nieet meer goed met dit kleine balkenende.
Diepenveen, 18 februari 2010 – 9.50 uur - Spreuksken
