Pionnen onder de Preekstoel 51
… Toen de zoemer ging, stonde de corpschef op en hij liet de heren Vroegindeweer, Wormcruyt en Boshoek binnen. Hij was veel groter dan zij en keek streng op hen neer. De enige die onbevangen terugblikte, was Boshoek.
De hoofdcommissaris zette zich behoedzaam achter zijn bureau, beduidde met een breed gebaar dat de heren konden gaan zitten. “Ópnemen”, zei hij kort tegen zijn secretaresse. Ze zette het opnameapparaat aan. Daarbij nam zij haar bloknoot en stenografeerde alles ook nog eens. Haar scherp gepunte potlood stak in de richting van Vroegindeweer. Die voelde dat als een op hem gerichte speer. Zij heette dan ook Gerharda, de sterke vrouw met de speer; Grada werd ze genoemd. Vroegindeweer vond dat ze ‘gemeen’ grijnslachte.
“Mijn dank overgebracht, commissaris?” Het klonk sarcastisch. Boshoek genoot!
“Zeker, Meneer”, antwoordde Vroegindeweer, onzeker beïnvloed door de toon van zijn chef, en hij wees op Wormcruyt.
“Mijn dank overgebracht, hoofdinspecteur?” “Ja, Meneer”, stuntelde Wormcruyt, wijzend op Boshoek, “maar …. …. “.
“Boshoek en zijn mensen wisten nergens van!!!” donderde de hoofdcommissaris. Vroegindeweer schoot als door een adder gebeten overeind. Wormcruyt boog zijn hoofd. En Grada schudde bijna van het stille lachen. “Ik was aan het uitzoeken, wie van de mensen er wel geweest zijn, Meneer”, zei Wormcruyt. “Niemand !!!” schreeuwde de hoofdcommissaris.
Vroegindeweer en Wormcruyt bogen zich verbaasd naar voren: “Uhh…”. “Inspecteur Boshoek, leg jij het je superieuren eens uit!” snerpte de baas. Boshoek legde het één…, twee…, drie…., uit …
“Wat hebben de heren hierop te zeggen?”
“Geen speld tussen te krijgen, Meneer”.
“Opsporen die overtreders”, besloot de hoogste chef,. “En geen woord aan de media! Begrepen?” … “Ja, Meneer”. … De heren gingen.
Behaaglijk leunde de corpschef achterover in zijn stoel en hij stak zelfvoldaan een sigaar op.
“Rake worp, Meneer”, zei Grada. … “Héé’…?” … “Van U, Meneer”. … “Inspecteur Boshoek, leg het je superieuren uit… . “ Rrrang, midden door de korf, Meneer”.
Hij lachte. Op dat moment rinkelde de telefoon. Hij nam op.
“Met de hoofdcommissaris”.
Grada probeerde mee te luisteren, toen ze zag dat hij overeind schokte. Ze kon er niet veel van maken, merkte wel op dat de chef aandachtig luisterde. Het werd een lang en eenzijdig gesprek. Toen hij afbrak, hield hij het toestel, nog peinzend voor zich uit starend, in de hand, alsof hij zo weer zou gaan bellen.
“Wat is er?” vroeg zij.
“Anoniem telefoontje, waarschijnlijk de organisator van die agententruc. Hij vroeg of ik er al achter was, wie hun dienst op de receptie gehad hadden. Hij dacht van niet. Ik moest maar niet laten uitzoeken wie de daders waren. Hij wist namelijk de oplossing van het raadsel. Te zijner tijd zou ik die wel horen of te lezen krijgen. Het zou wel verstandig zijn de media in te lichten, anders zou hij dat doen, wat voor mij minder prettig zijn zou, vandaar dit telefoontje. Hij had er belang bij, zei hij, dat de zaak zo uitgebreid mogelijk in het nieuws kwam; het waarom kreeg ik nog wel te zien, te horen of te lezen. … Zou hij mij een brief willen schrijven? Houd de post scherp in de gaten, juffrouw. Verder noemde hij exact de namen van de mensen die naar huis begeleid waren. De burgemeester was er natuurlijk ook bij. Het waren er in totaal zes. Schrijf ze even op, wil je?”
Hij dicteerde de namen vlot, want hij kende ze allemaal. …
