Pionnen onder de Preekstoel 40
… Terwijl hun ogen zochten naar het vrouwtje of mannetje dat ze uit de prominentenlijst hadden gekozen, gingen de agenten individueel hun rustige gang in het gewoel en zij verloren elkaar al spoedig uit het oog. Die gevonden had wie zij of hij zocht, bleef vanaf dat moment als een onzichtbare klit aan het uitverkoren slachtoffer hangen. Op een na waren alle gekozenen die bezoekers, welke na een of twee glazen geestrijk vocht zo de smaak te pakken hadden, dat er nog wel eentje bij kon. De zevende was de minister-president, die geheelonthouder was; ook op recepties dronk hij alleen maar melk. Eén glas ervan was voor hem voldoende. Hij liep er heel gemoedelijk mee rond. De zes die echt hun maat wel kenden en dóór dronken tot deze werkelijk vol was, waren: één minister, een gedeputeerde, een vrouwelijke burgemeester, een grootindustrieel, een generaal en een schout-bij-nacht. Ze waren zorgvuldig geselecteerd uit de lijst. De Vree had moeilijk zijn hele politiekorps kunnen inzetten; bovendien waren zes bezoekers genoeg voor zijn doel. Zelf had hij zich aan de ministerpresident gehecht. Helaas bleek de minister aan wie Karel zich had moeten verbinden niet aanwezig te zijn; daarom ging hij Ada maar zoeken die de grootindustrieel voor haar rekening nemen zou.
In de krant kon men de volgende dag lezen dat de minister van ontwikkelingshulp uit protest weggebleven was, omdat hij zich ergerde aan een zo grote verspilling van gelden, die toch bestemd waren voor ontwikkelingshulp. – “Hier vervliegt ons geld in alcohol”, moest hij gezegd hebben. Een paar dagen later was hij afgetreden. Dat was flink voor iemand die zelf zo graag aan Bacchus offerde.
De gedeputeerde was toevertrouwd aan Anja; hij had een kwade dronk over zich en sprong bij vele gelegenheden uit de band. Mark had erop gestaan de vrouwelijke burgemeester te beschermen; zij was een bijzondere schoonheid en ongetrouwd. De generaal was voor Bea, de schout-bij-nacht voor Carla.De snacks die van tijd tot tijd op zilveren bladen gepresenteerd werden, konden niet verhinderen dat de vrolijke stemming uitgelaten werd. Vooral de oranjekleurige nationale drank van ”Waawoowoewaaoewoowoe” bevatte een hoog percentage alcohol, welke zijn uitwerking niet miste. Van de beschermde bezoekers was de generaal de eerste die sneuvelde en daarbij letterlijk door de knieën ging; hij zakte ineen als een geoefende frontsoldaat, die een kogel recht in het hart gekregen heeft. Twee obers verwijderden hem zo onopvallend mogelijk en brachten hem naar een van de vertrekken die Rijck voor zulke gelegenheden speciaal gereed hield. Bea volgde de droeve stoet. Trouw hield zij de wacht bij de rustbank waarop hij was neergevlijd; ze zou wel enkele uurtjes geduld moeten oefenen.Uiteraard was de minister-president het individuele uit de pas raken van deze legerchef niet ontgaan en hij stond dan ook met gefronst voorhoofd toe te zien, toen de man weggedragen werd.“Maakt U zich vooral geen zorgen, Meneer de ministerpresident; een van onze dames zal over hem waken”, werd er in zijn oor gefluisterd.De minister-president keek opzij. Naast hem stond een vriendelijke agent, die geruststellend zijn lippen wat samenkneep en knikte.“Speciale brigade?’” vroeg de eerste minister hem. “Speciale brigade”, kreeg hij ten antwoord, “zelfs voor doorzakkers”.“Goed idee”, zei de eerste dienaar der staat en hij wandelde verder. Hij lette nu wat meer op de agenten en stelde vast dat die consequent dezelfde personen in het oog hielden, wat hem niet onverstandig leek, gezien hun reputatie. …
