Pionnen onder de Preekstoel 35
… Wat de heren kwamen doen?
Een voor een brachten Bob en Karel hun zo vaak geoefende zinnen uit: De zaak liep niet meer. Ze gingen omschakelen en de medewerkers omscholen. De kerk werd verbouwd tot een ontspanningscentrum. Veel dure reclame moest er gemaakt worden om de mensen naar hun centrum te krijgen. Van hoog tot laag zouden hun gasten te gast moeten kunnen zijn. Alle lagen van de bevolking moesten zich in hun ‘kerk’ thuis voelen. Dat vereiste een aparte campagne die extra geld vergde. Het geld diende snel te komen, de aannemer was al begonnen. Ze konden niet meer terug. Zonder geld waren ze al failliet voor de nieuwe zaak geopend was. Nu zochten ze steun bij hem. Het was een uniek bedrijf dat ze gingen starten. Meneer Magnaat kon hen helpen. Zijn hulp zou niet onvermeld blijven; bovendien diende hij er een ideëel doel mee, namelijk het zonder aanzien des persoons bij elkaar brengen van mensen. Vijf ton hadden ze nodig!
In snel tempo hadden ze de zinnen eruit gestoten, driftig en gehaast, om de belangrijkheid van hun vraag te onderstrepen. Nu zaten ze zwijgend achterover geleund, afwachtend. Bedachtzaam stak Magnaat een zware sigaar op, keek recht voor zich, grote rookwolken in de ruimte blazend. Hij dacht na, verbond het eerste bezoek, dat van de twee lieftallige politievrouwen, met dit. In toeval geloofde hij niet. Alle gebeurtenissen die zich in de wereld afspeelden, konden een cirkel vormen, als men zelf egocentrisch genoeg was om te kring rond te kunnen krijgen. Hij zag hoe de uiteinden van twee schijnbaar verschillende gebogen lijnen elkaar begonnen te naderen, maar ze sluiten vermocht hij nog niet. Nadenkend blies hij een paar enorme rookwolken, staarde ze na. Hij moest voor de belasting een rookgordijn leggen!
Bob en Karel zaten gespannen te wachten; ze stoorden Magnaat niet in zijn gepeins. Eerlijk gaven zij hem de kans alle gegevens op een rijtje te zetten. Als goed zakenman moest hij zo ver komen dat hij zijn problemen oploste, of de moed opbrengen hen openlijk deelgenoot te maken van zijn moeilijkheden en hun te vragen naar mogelijkheden tot koppeling van wederzijdse vraagstukken. Naar hun mening hadden zij alle zetten in dit eindspel voorzien, maar zij hadden dan ook met wit gespeeld en de opening gehad en … het initiatief tot nu behouden. Bovendien hadden zij een psychische voorsprong.
Glimlachend keerde Magnaat zich langzaam in zijn bureaustoel naar de heren. Over geldelijke steun van zijn zijde voor een dergelijk verheven doel viel te praten. Hij wilde open kaart spelen. Kort voor de heren kwamen, had hij bezoek gehad van de politie. De belasting was de jacht op ‘zwarte’ jachten begonnen; zijn witte jacht was grotendeels zwart. De heren knikte dat zij daarvan wisten, van dat zwarte jacht. Zakgeldjacht niet waar? Broek – zak – geld – jacht; zak – geld - potjes met ‘trekker’. Meneer Magnaat had zichzelf al lang geleden verraden. Daarom kwamen zij nu bij hem. Hij hoefde niet bang te zijn, ze kwamen hem niet chanteren. Nee, integendeel, zij kwamen combineren. Meneer Magnaat was ermee verlegen, met dat geld van het jacht. Dat was toch juist? Zij zaten erom verlegen.
Ja, dat had Meneer zelf ook al gedacht. Maar hoe? Binnen een maand moest alles geregeld zijn, want dan kreeg hij die vervloekte controle. En meer mensen moesten zijn geheim geraden hebben. Dat was zijn grote zwakte, hij wist dat hij alles rond bazuinde.
Als Meneer dat geld voor het jacht nu eens geleend had, zeiden de heren. Van wie? Van hen natuurlijk, tegen bijvoorbeeld een rente van negen procent. Enkele jaren geleden had Gala De Vree immers nog flinke reserves. Nee, niet als hypotheek, gewoon op schuldbekentenis. Toevallig hadden zij daarop gerekend en een dergelijk papier op “Zegel” in orde gemaakt. Meneer moest maar eens even kijken . …
