Pionnen onder de Preekstoel 25
… … “Nu het kijken. Gezag en recht zijn in onze samenleving heel ernstige zaken. Ieder Nederlander hoort de wet te kennen. Zaak is het dus, meewarig, vriendelijk, ernstig te kijken om het onverstand van de geverbaliseerde, zodat deze door de grond gaat van schaamte. Vooral mannen kunnen er absoluut niet tegen, als een vrouw zó kijkt”. Hij deed het voor. “Nu jullie”.
Kijken zoals Bob dat wilde, bleek voor een kwart van de agenten een onoplosbaar probleem. Ze kregen de raad dan maar zo neutraal mogelijk te kijken, zonder een spier te vertrekken.
Daarna kwam het lopen aan de orde. Bob legde uit waarom een agent altijd langzaam loopt, met de handen op de rug. “Het is een houding van rust, zekerheid, en opmerkzaamheid; het is de houding van de surveillant”, zei hij.
Weer oefenden ze als gehoorzame kinderen. Twee aan twee gebruikten ze nu de hele zaal als oefenruimte. Aan het eind van de oefendag konden ze vaststellen welke psychologische invloeden van uniform, houding, gang en manier van kijken ‘uitgingen’ en, naar ze hoopten, uit zou gaan.
“Na het weekend gaan we verder”, deelde Bob tenslotte mee.
Voor hem kwamen nog een paar zware uren van opbellen, e-mailen, praten … . Eindelijk had hij de aannemer gevonden, die bereid was de kerk inwendig zo te veranderen dat hij geschikt werd voor het doel waarvoor De Vree hem bestemd had.
In ruim een maand moest de hele verbouwing zijn beslag krijgen. Ook de inrichting moest dan klaar staan en liggen. Op vrijdag de twaalfde september moest hij openen, wilde hij het volle profijt van het herfst- en winterseizoen hebben. Filosoferen was best; op die filosofie een theorie bouwen nog beter, maar wie niet werkte, moest nog steeds zijn hand ophouden, ook in dit land, al heette dat dan “recht hebben op een uitkering”.
Het weekend bracht hij weer ontspannen door met Ada, zodat hij er ’s maandags weer flink tegenaan kon.
Na op maandagmorgen nog eens goed de uiterlijkheden van het straatpolitiewerk door zijn medewerkers geoefend te laten hebben, kwam ‘s middags onze regisseur met de afsluiting van zijn regie: het aanhouden van een wetsovertreder en de gevolgen daarvan.
Daar niemand precies weten kan, wat de gevolgen zijn van een aanhouding, en verbalisant noch geverbaliseerde maar kunnen gissen waar het eerste contactstroompje op uitmondt, had Bob besloten de meest verrassende vorm van dramatiek voor zijn eindproef te kiezen: het rollenspel. De spelers kregen geen andere opdracht dan “Speel een verbalisering na van een of meer verkeersovertredingen”. Mark fungeerde als overtreder, Bea en Carla waren politieagenten.
”Precies om half negen die morgen verlaat het kamerlid Woesteling zijn huis”. - Mark speelde het na. – “Hij pakt zijn fiets, die tegen de heg staat, loopt zonder uit te kijken de weg op, ziet daardoor niet dat dicht achter hem een surveillancewagen van de politie nadert, stapt op en rijdt weg. Voor de kruising geeft hij richting aan naar links, ziet dat het licht op rood staat voor die richting. Hij houdt het midden van de weg en hij rijdt rechtdoor. De politiewagen rijdt hem voorbij en stopt. De agenten dwingen Woesteling af te stappen”. – De dames Bea en Carla deden gestreng en correct wat er van hen verwacht werd -…
