Pionnen onder de Preekstoel 21
… De dames lazen het boek met blozende wangen, want toen ze lazen over al die ronde zaken, konden ze niet anders dan vaststellen dat zij wel de meeste PI hadden, vooral aan de voorzijde. Ze belden elkaar op, wat in lange tijd niet gebeurd was, en besloten de linkse pion A2 op te zoeken, en dat deden ze ook, toen de torens, paarden, lopers en de koningen hem een rechtse rakker begonnen te noemen, die de PI-dictatuur wilde vestigen. Hun eigen PI zagen ze niet meer, omdat ze die verborgen hadden onder hun militaire gala-uniformen en ze dachten dat het zo hoorde.
Door hun doorzichtige gewaden kon pion A2 de PI van de dames duidelijk waarnemen en hij voelde dat zij zijn gelijke zijn wilden. Ze vertelden hem dat de koningen opnieuw een oorlog beginnen wilden, om de aandacht van de PI af te leiden en het gevaar van vrijheid en gerechtigheid te bezweren. Samen maakten ze het plan oorlog te voorkomen.
Toen reisden de dames ieder hun eigen land door en bezochten alle pionnen en alle pionnen zeiden “Ja” op wat ze vroegen. En toen de koningen de trompetten hieven en de eerste tonen ten teken van de aanval over de vlakke polders klonken, draaiden alle pionnen, die altijd in het voorste gelid stonden, zich om en riepen: “PI, PI, PI!!!”
En de dames hieven een koekenpan, die ook PI bevat, en sloegen daarmee stevig op de schedel van de koning naast hen en de twee koningen zegen verdoofd ineen. De pionnen grepen de torens, lopers en paarden, trokken hun de uniformen uit en hun PIjama’s aan, legden hen op bed en zeiden: “Jullie zijn ziek; genees eerst maar eens!”
De dames deden met de koningen hetzelfde, maar die merkten het niet. Spoedig kwamen ze bij en ze zeiden verbaasd: “Hé, zo lijken wij ook wel pionnen”. Ze bedoelden natuurlijk te zeggen dat ze pionnen wàren, maar ze moesten langs de weg der natuurgeneeswijze hun eigen natuurlijke staat opnieuw leren kennen. Eindelijk beseften ze dan ook dat ze gewone pionnen waren.
Iedereen had nu weer PI en de zaak was helemaal ‘rond’. De pionnen vielen elkaar om de hals, vierden hun vrijheid en gingen hard aan het werk. De moerassen in het midden des lands werden drooggelegd. Schaakmanië werd weer één! Twee verschillen bleven er bestaan: kleur en geslacht. Maar dat had niets met PI te maken.
Na de drooglegging werden de velden geploegd en er werd graan gezaaid; ieder hielp de ander. De bekalkte dijken werden schoon geboend, terwijl de eerste groene scheuten boven de aarde kwamen. En toen de halmen waaiden in de frisse zeewind, terwijl het zonnetje heerlijk scheen, huppelden en sprongen de pionnen over alle velden en aaiden de halmen om zoveel geluk. Ze dartelden lachend over elkaar. Op de dijk stond de pionsoof toe te kijken, uitwaaiend in de wind; hij kreeg een prachtig idee. Hij maakte een bord met vele vierkantjes en kleine houten pionnetjes en hij vond het ‘halmaaien’ uit. En een paar dagen later, toen alle pionnen in een grote cirkel stonden op de velden en er één kwaad werd, omdat hij af was, riep hij: “Mens, erger je niet!”En ook daar maakte hij een spel van. En toen de lange donkere avonden kwamen, zag men in het hele land de lichtjes branden door de ramen en de pionnen gezellig om de tafel zitten met een vierkant bord met pionnetjes en zij speelden “Halma” of “Mens, erger je niet!” en nog veel meer spelletjes die de pionsoof uitgevonden had, ook voor de computer … Het waren net … gewone mensen! En het bleef vrede. Zo bestond Schaakmanië nog lang en heel … gelukkig!”…
