Pionnen onder de Preekstoel 19
… Er vielen woorden tussen de prinsen, wie Degro uitverkoren had om de baas te spelen, de zwarte prins of de witte. Er vielen woorden tussen de rassen. Er kwam ruzie tussen de prinsen; er kwamen gevechten tussen de rassen. Er kwam revolutie, er kwam burgeroorlog. Te vuur en te zwaard gingen de witten, onder Prins Wittekuif, en de zwarten, onder Prins Zwartkruis, elkaar te lijf; het was maar goed dat men op Schaakmanië onsterfelijk was.
En midden in die genadeloze strijd klonk plotseling de kreet: WATER!! De torens die zich ook in de strijd geworpen hadden, waren van hun vaste posten gegaan, zij hadden dus de tsoenamie niet opgemerkt. Een van de dijken was precies in het midden doorgebroken. Schaakmanië werd door een zondvloed bedreigd. Allen spoedden zich naar de plaats des onheils om het water af te stoppen.Gewapend met schoppen begon men de gemeenschappelijke strijd: zandzakken werden gevuld en in het gapende gat gestort, maar het water stroomde door. Meer zakken werden gevuld en gestort, het water stroomde minder snel. Na dagen strijd tegen het water was het gat gedicht.Toen men de schade overzag, constateerde men dat een baan van vier velden breed over de hele lengte van het land veranderd was in een schier onbegaanbaar moeras. Men gaf het onmiddellijk de naam Schierveen, als waarschuwing voor de betreders.
De zwarte prins liep naar links, wees op de daar liggende zestien akkers en zei: “Dit is mijn gebied. Ik groet U”.
Alle zwarten volgden hem. Ze gingen op hun velden staan.
De witte prins ging over de dijk naar de andere kant. Hij stelde zijn manschappen op op de daar gelegen velden.Daarna was er in Schaakmanië nooit meer vrede.Oorlog na oorlog werd er gevoerd tussen Wit en Zwart, zo heetten voortaan de volken in Schaakmanië.
In de periodes van rust begonnen Witten en Zwarten hun terreinen nauwkeurig af te bakenen, want ook onderling zat het lang niet goed. De Witten bijvoorbeeld bekeken elkaar zeer wantrouwend, want de een voelde zich meer waard dan de ander, nu ook nog het geld uitgevonden was en werd ingevoerd. Dat had men immers nodig om de eenvoudige strijders en werkers te betalen, de pionnen dus.De hogere standen werden bovendien gehonoreerd en gedecoreerd.
In Zwart volgde men Wit nauwkeurig na.Een pion kreeg één punt per oorlog, een loper en een paard ontvingen ieder drie punten per strijd; de arbeid van een toren leverde vijf punten op. Maar de Dame overtrof allen. Zij was met recht koningin geworden. De koning gaf haar tien punten voor ieder gevecht. De koningen zelf, de vroegere prinsen dus, waren niet te waarderen. Niemand wist of zij nullen waren of van onschatbare waarde.De terreinen werden dus nauwkeurig afgebakend. Op twee loodrecht op elkaar staande dijken ging men druk aan het kalken, de letters A, B, C, D, E, F, G, H op de ene, de cijfers 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8 op de andere dijk, alle cijfers en letters precies naast de daar gelegen velden. Zo werd ieders positie precies vastgelegd, heel dictatoriaal, in het kadaster van het land.Zo deden na discriminatie en oorlog ook volslagen rechteloosheid en onderwaardering hun intrede. De volledig geëmancipeerde wereld was niet meer. Daarom moest het woord emancipatie uitgevonden worden, want dat woord bestond natuurlijk helemaal niet! …
