Pionnen onder de Preekstoel 12
Het geld stroomde binnen, vooral uit bepaalde ontwikkelingslanden, want het is bekend dat daar het hoogste gezag altijd zeer kleurig is. Er kwamen er zelfs velen die helemaal niets waren, maar door Gala De Vree opgestuwd werden tot de hoogste hoogten, want het uiterlijk beïnvloedde hun innerlijk zodanig, dat ze wel iets moesten zijn, of in ieder geval worden.
Een paar gelukkige jaren braken aan: gepast werd er en gemeten, gespeld en genaaid; de machines snorden en Mark kwam handen tekort voor zijn ontwerpen. Zelfs de van olie en geld druipende rijke stinkerds lieten een percentage van hun winst onder de stompe toren van het dorpje achter en Bob was tevreden. Behalve zichzelf had hij zo’n dertig mensen aan een nieuw bestaan geholpen. De hoogste honoraria kon hij betalen, want in een dergelijke branche spreekt men niet van lonen en salarissen.
Bob maakte een ‘kaartsysteem’ van zijn medewerkers, hield op computer en laptop nauwkeurig bij, welke invloed het werk op hen had, ontdekte in individuele gesprekken de moeilijkheden die ze hadden. Hoewel volgens het gezegde geld alleen niet gelukkig maakt, ontdekte hij toch dat ieder van zijn vrienden veel minder kopzorgen had dan vroeger.
De preekstoel bewees goede diensten. Iedereen die door De Vree gekleed was, mocht na de finishing touch even proeven hoe de kleding zat bij het houden van een speech en … de kostuumzakken uitproberen op het bewaren van de papieren waarop de speech geschreven stond.
Toen begon de ellende: crisis op crisis in de olie; het bedrijf zakte als een kaartenhuis in elkaar. De prijzen van grondstoffen, ruwe olie en de daaruit vervaardigde kunststoffen stegen dermate en snel dat de naaimachines al gauw stil vielen. Reeds gepaste en dus bestelde kostuums bleven in de rekken hangen en werden niet betaald! Er was nog enkel kost zonder baat! Bob voelde zich verplicht de schulden aan zijn medewerkers te voldoen, ook al konden zij geen werk meer leveren; horigheid aan de Staat der Nederlanden wilde hij hun onthouden. Dagen brachten zij nu door met gezelschapsspelen en discussies.
Hij hield de moed erin door zijn humoristische babbeltjes vanaf de preekstoel. Maar het welvaartsfestijn was voorbij. Langzaam bloedde het bedrijf dood. Het overlijden was nabij.
Ada daalde de preekstoel af, ging nog even kijken in de beide zijzalen rechts, waar, na de vrouwenvereniging, de mannenclub en de zondagsschool, de top der wereld gastvrijheid genoten had. Toen wandelde ze terug naar de hal en ze deed de lichten uit. Even later waren kerk en kosterswoning even duister als de toekomst van Gala De Vree.
Kikkerdiep was in diepe rust!
