Pionnen onder de Preekstoel 2
Deze had hij allemaal één keer afgewerkt, en vanavond zou hij met de tweede ronde beginnen. Ada was weer aan de beurt. Ze had een sleutel van de voordeur, dus was zij nu in het huis, waarvan hij zich wegspoedde.
“Ada Weekamp zit voor niets op mij te wachten, mijne heren, begrijpt U?”“Voor niets”, herhaalde hij om wat meer indruk te maken.De beide heren grinnikten.
“Ik ben een zij, een vrouw, een dame” zei de heer achter het stuur. “En voor de rest: als zij voor niets wacht, wacht zij toch ergens voor!”
De Vree ontging volledig de zin van deze opmerking, verbaasd als hij was een zo vrouwelijke stem uit een zo manlijk geüniformeerd persoon te horen komen.
“Lina van Wengen”, stelde zij zich voor. “Is de grote emancipatiekundige daar verwonderd over? Dat verbaast mij, professor; en het is nog wel volgens Uw theorieën dat ik zo gekapt en gekleed ben. Ik hoor U nog zeggen: “Wie het uiterlijk wil veranderen, zal bij het innerlijk moeten beginnen, want onze persoon, ons masker moet de expressie zijn van onze psyche. Het omgekeerde is echter ook waar: wie wil emanciperen, hetgeen een innerlijk proces is, kan door middel van het uiterlijk de psyche zijn of haar wil opleggen”. U gaf het voorbeeld van de moderne Chinese samenleving, waar in de sobere uniforme kleding de totale emancipatie is uitgedrukt. Heb ik het allemaal goed onthouden, hooggeleerde heer?” eindigde ze ironisch.“U kon mijn colleges gevolgd hebben, juffrouw”, antwoordde De Vree.“Heb ik. Overigens ben ik geen juf maar een muf; ik ben getrouwd, ziet U, en ook dat geeft uiterlijke verschillen, die in het innerlijke vrouwzijn verankerd zijn. Ik verzoek U daar rekening mee te houden. Anders zou ik mij heel weinig echtgenote voelen en dat kan gevaarlijk zijn in zulk charmant gezelschap”.
De man met het pistool lachte diep en hartelijk: “Je bedoelt mij toch niet, Lina; je weet dat ik ook een man heb”.
Het leek of De Vree het in Keulen hoorde donderen, maar voor hij bij zijn positieven gekomen was, trok de gemaskerde zijn zwarte gezichtsbedekking af, gooide zijn haren los en een vrolijk, glad, knap vrouwengelaat openbaarde zich. “Voilà monsieur, Quirina de Hart, aangenaam”.
Ook hij was een zij. De beide dames bleven lachen om het donkerdomme gezicht van De Vree. Een grote woede maakte zich van hem meester.
“Dames, ik vind dit een zeer smakeloze grap Als ik had kunnen vermoeden dat twee zwakke vrouwen mij zouden kidnappen, had ik me meteen omgedraaid toen ik het pistool in mijn rug voelde, om U … hij wees op Quirina … onschadelijk te maken, want ik had eigenlijk een enorme klap in mijn gedachten”.De dames waren plotseling zeer ernstig. En Quirina zei: “U zou een lijk geweest zijn, hooggeleerde, een kogel is veel sneller dan een slag. Is het trouwens niet grappig Uw eigen theorieën tegenover Uzelf in praktijk gebracht te zien? Het is tenslotte gelukt U te arresteren volgens Uw eigen emancipatieleer, die immers nogal waarde hecht aan de persona ofwel het masker”.De Vree schreeuwde terug: “U zegt arrestatie! Een laaghartige aanval in de rug was het, een doortrapte aanranding!”
Als op commando trokken beide dames tegelijk een legitimatiebewijs in zwartleren hoesje uit hun linker borstzak en hielden hem dat voor. Duidelijk onderscheidde De Vree op beide gele kaarten de hoofdletters A.I.V.D. met daaronder twee meisjesgezichten op pasfoto, waardoorheen het rijksstempel cirkelvormig liep. Turend naar de kleinere letters naast de foto’s las hij moeizaam: ‘Afdeling brainbackwashing’, wat hem niets zei.
“Zo kan een aanval in de rug, een zetje in de rug, een arrestatie, hetzelfde zijn, waarde professor, en ook dit weer volgens Uw eigen leer”, glimlachte Lina.
