Pionnen onder de Preekstoel 86
… De heer Clerckx opende zelf de deur van zijn kamer voor zijn nieuwe gasten.
“Welkom mevrouw, welkom meneer”.
Beiden drukte hij de hand. “Ik weet niet precies het verband tussen U en deze groep, maar dat is ook niet zo belangrijk. Mevrouw de burgemeester, ik feliciteer U met Uw voorgenomen huwelijk, meneer, U ook, van harte. Ik voel mij erg opgelucht, want mevrouw hier – hij wees op Ada – heeft me zojuist uit een moeilijk parket geholpen, een zeer moeilijk parket mag ik wel zeggen. Ik weet dat U Uw bruiloft in de kerk van meneer De Vree gaat vieren. Ik ben blij dat het huwelijk in alle vrijheid en blijheid voltrokken worden kan, zonder dat ik “PION” met schuld hoef te beladen. Ik moet nu eenmaal naar recht en wet handelen. Maar de kwestie is gelukkig opgelost”.
Meneer de officier sprong wat heen en weer door de kamer, wist niet goed wat hij verder nog zeggen moest. … Daarom gaven de aanwezigen hem maar een applaus.
Pi stapte naar voren en ze zei: “Mensen, wij beiden kunnen ons geluk niet op. Wij zijn geweldig blij dat alles zo gelopen is. Meneer Clerckx, U mag het weten dat ik deze heer, Mark ten Hag, voor het eerst ontmoet heb op die receptie waar enkele leden van “PION” als engelbewaarders in hun uniform optraden. Hij was een van hen. Hij bracht mij in een moeilijk parket, maar de keuze viel mij licht. Als het verlossende woord aan “PION” niet gekomen was, was het voor mij nog moeilijker geworden. Mark, mag ik de brief even?”
Mark haalde een enveloppe uit zijn achterzak en gaf die aan Pi.
“Luister allemaal naar de inhoud hiervan”, declameerde Pi.
“Mevrouw,
Daar de ambtsperiode van een burgemeester de termijn van zes jaren omvat, hetgeen U genoegzaam bekend zal zijn, en daar het huwelijk voor de vrouw van deze tijd met haar emancipatiedrang geen enkele reden zijn kan haar functie neer te leggen en haar individuele maatschappelijke ambities op te offeren, kunnen wij vooralsnog Uw verzoek om ontslag niet inwilligen.
De Overheid, ook de Gemeentelijke, dient bij de zaken betreffende vrouw en maatschappij vooraan te gaan en zich niet neer te leggen bij de meerderheid van mensen die als normaal beschouwt wat sinds mensenheugenis bestaat.
Als jong burgemeester bent U tijdens Uw korte ambtsperiode een voorbeeld geweest voor velen. Moge dit schrijven U sterken bij Uw overwegingen Uw ambt te blijven vervullen”.
Zwijgend aandachtig hadden allen geluisterd. Een “Leve de burgemeester! Hiep, hiep, hiep … … werd door de officier van justitie ingezet en door de anderen met een driewerf “Hoeraaaa …… !!” aangevuld.
“Daar moet eigenlijk op gedronken worden”, lachte de heer Clerckx. “Helaas hebben wij in dit huis geen wijn”.
“Niet nodig, water en glazen of kopjes zult U wel hebben”, zei Bob. “Het water verandert vanzelf in wijn bij zoveel geluk!”
Meester Clerckx belde. Een van de parketwachten kwam binnen, kreeg de opdracht uit de voorraad glazen bestemd voor de rechtszittingen, er tweeëndertig op te halen plus drie karaffen “gemeentewijn”.
“Toevallig, het schaakspel telt precies zoveel stukken en ook wij hebben er twee koninginnen en twee koningen bij”, zei Karel. En hij maakte gebaren naar Ada en Pi, Mark en Bob. … …
