Pionnen onder de Preekstoel 80
MOEILIJK PARKET
In de week na de negenentwintigste augustus begon de trek van veel vakantiegangers naar Kikkerdiep. Daar de scholen weer begonnen waren, was het voor veel volwassenen rustig toeven in het kleine dorp met zijn kunstwinkeltjes. Onbewust had de groep van De Vree als toeristendrijver gefungeerd. Iedereen wilde de toren met de pion zelf zien, al was het maar om te controleren of de teevee-opnamen ervan geen trucje waren. Aan gesprekstof was onder de bezoekers geen gebrek. De aandachtige luisteraar kon daarbij steeds weer opmerken dat de inventiviteit, de menselijkheid en het zakelijk instinct van de wetsovertreders bewondering geoogst hadden van het publiek en niet slechts dat. Filosofieën over nieuwe soorten toelaatbare, in ieder geval duldbare, buitenwettelijke of buitenparlementaire acties waren niet van de lucht. Dikwijls hoorde men “Als het op deze manier gaat, is het zo erg nog niet!”
Stil stonden vaak grote groepen mensen onder de toren naar boven te kijken en zagen de ‘Mens in de Top’. Ze keken er tegenop, alleen met hun gedachten. De symboliek hoefde niet verklaard te worden. Velen keken verder dan de mensfiguur het oneindige blauw in, want het zomerde nog steeds; het was de langste en heetste zomer sinds jaren.
Als dan de mensen hun plaatjes geknipt of hun filmpjes geschoten hadden, ieder wilde immers een blijvende herinnering hebben, begaven ze zich lopend, fietsend of brommend langs de polderwegen verderop, naar huis of naar hun vakantieadres, sommigen trots omdat zij tot de eerste genodigden behoorden die op de twaalfde september de opening van het centrum mee mochten maken, anderen jaloers, daar zij niet tot de “bekeurde” overtreders behoord hadden.
De schaarse Kikkerdiepse middenstanders wreven zich in de handen over het vertier dat de politieaffaire hun gebracht had, de eigenaren van de leegstaande woningen zagen de waarde ervan in hun gedachten al enorm oplopen door de plaats die het dorp in de vaderlandse samenleving zou gaan innemen, want ook de pers had niet gezwegen. Er was door alle media rondom de hele zaak een genietend sfeertje geweven. Het optreden van De Vree en zijn groep had een verfrissende uitwerking gehad in deze hete zomer. De door de media zo gehate komkommertijd behoefde niet opgevuld te worden met verzinsels over “Het Monster van Loch Ness”, want het vaderland had zijn eigen “Pion van Kikkerdiep” en die bestond echt en daarover kon men nog eens lachen.
Zo verging het ook Meester Clerckx, de officier van justitie. Vernederd en beledigd door de brief van De Vree was hij aan het uitgebreide hem aangetekend gezonden dossier begonnen, maar gaandeweg was hij geboeid geraakt door wat de vrouwen van De Vree langs de weg meegemaakt hadden. Het was veel meer dan de krantenknipsels die hijzelf verzameld had, vertelden. Politie-officieren hadden Clerckx vaak verzekerd dat de werkelijke menselijkheid langs de vaderlandse wegen ligt, in al haar onderworpenheid, lijdzaamheid, ongeduld en agressiviteit; dit uitgebreide van dag tot dag bijgehouden werk verstrekte hem de praktische ervaringen daarbij van een dertigtal leken op politieterrein. Tenslotte las hij het werk als een roman, wat bij een dossier heel wat zeggen wil. … …
