Pionnen onder de Preekstoel 75
… Hij vergeleek de uitnodiging van De Vree met die van zijn burgemeester, trok zijn wenkbrauwen op. Wat hadden die twee met elkaar te maken? En hoe combineerde men de opening van een ontmoetingscentrum met een bruiloft? Hij was zeer benieuwd. Gestreeld liet hij zijn vrouw beide invitaties lezen; de tweede was immers ook aan haar gericht. “Ontzettend fijn”, lachte zij. Meer niet. Vrouwenlogica zeker. Hij zweeg verder maar en ging naar zijn bureau.
Het was de agenten Leendert Pruim en Lambertus van Bommel volmaakt duister, waarom zij een persoonlijke uitnodiging ontvingen om bij de huwelijksvoltrekking van een burgemeester, wier ontslag spoedig verleend zou worden, en een hun volledig onbekende heer aanwezig te zijn. “Enfin”, dachten ze, onafhankelijk van elkaar in hun eigen kosthuis het tweede schrijven lezend, “het is in dezelfde plaats, dus pik ik het mee. Op de bruiloft ontmoet ik haar, wier naam nòg niet bekend gemaakt worden mag”.
Want het stond er duidelijk:
“De dames moesten voor U hun identiteit verborgen houden, vandaar hun vlucht. Zij hopen dat Uw beroepseer niet te zeer geleden heeft door de vindingrijke wijze waarop zij ontsnapt zijn. Helaas kunnen wij U hun namen nog niet openbaren, daar U als politieman verplicht zou zijn nieuwe gegevens aan Uw superieuren door te spelen. Alstublieft geduld tot de twaalfde september”.Ze ontmoetten elkaar op het matje voor het bureau van de brigadier, want op de middag van de twaalfde hadden zij surveillancedienst. Lachend lieten ze elkaar de uitnodigingen zien, maakten opmerkingen van ‘niet begrijpen’. Ze klopten, gingen naar binnen. De in de dienst vergrijsde, gepokt en gemazelde grijze politieman achter het bureau las aandachtig de papieren.
“Merkwaardig. Wat zou de ene zaak met de andere te maken hebben?” mompelde hij Zij haalden de schouders op. “Dat is ook geen vraag voor ons”, zei de meerdere. “Neem maar vrij; dan moet een andere wagen maar twee districten nemen”. De heren bedankten hem. Innerlijk opgetogen, uiterlijk waardig en rustig verlieten zij de kamer.
Moederoverste legde een duidelijke, logische verbinding tussen de beide uitnodigingen die zij ontving. Voor haar hoorde bij de feestelijke opening van een vernieuwde kerk, waar de mens centraal zou staan, een bruiloft, zoals de ronde bol bij de kegels, die slechts bij de botsing speels en vrolijk springen konden. Aandachtig bekeek zij de foto van de kerktoren met zijn mensvormige pion in de top. Ze las nogmaals de passage in de brief, waarin Bob de Vree de dreiging van de werkloosheid de ondergang van werk- en levensgemeenschappen noemde, waarbij door verlies van functie de mens van zijn voetstuk gestoten werd. Zij glimlachte, want de hooggeplaatste kegel op de foto was een symbool.
Zij stond op en liep naar de kapel om de klok te luiden. Zwijgend schuifelden de nonnen uit alle hoeken van het gebouw door de lange gangen naar de eenvoudige bedeplaats.
Toen ze gezeten waren, na even voor Moeder Maria geknield te hebben, beklom zij de nauwe kansel. Verwachtingsvol keken de nonnen naar haar op. …
