Pionnen onder de Preekstoel 70
… “Wacht even”, onderbrak Karel haar, “wat doen we, als zij weigeren mee te werken? Het kan best zijn dat zij uit solidariteit hun deel van de schuld willen dragen“.
“In de eerste plaats heeft Pi geen deel gehad in onze actie. In de tweede plaats eist onze eensgezindheid dat wij haar niet de dupe laten worden van wat wij op touw gezet hebben en dat kan alleen maar door Mark ervan te overtuigen dat hij weggewerkt moet worden”, was het logische antwoord van Ada. En ze wandelde naar binnen.
“We vergeten iemand die ook last ondervinden kan van ons optreden, namelijk de moederoverste”, zei Bob, toen Ada verdwenen was. “
“Uit de verhalen van de dames krijg ik de indruk dat die dame zichzelf wel redden kan. Ze wil niet meer kwijt dan goed is voor haar ongenode gasten. Het wereldlijk gezag heeft zijn taak, het geestelijk gezag een andere”, was de bewonderende reactie van Karel. “Zij heeft vertrouwen in ons getoond. Ik vind dat we haar volledig in moeten lichten en ik stuur haar een uitnodiging voor de grote dag”, zei Bob. “Zij moet erbij zijn!”
Karel was het volledig met hem eens.
“Verder hebben we zoveel geluk gehad, dat ik nog meer durf te wagen. Je weet dat ik het volledige verslag van onze handelingen zo kort mogelijk voor de openstelling van “PION” aan de rechtbank in de residentie had willen bezorgen, met in mijn achterhoofd de gedachte dat een eventueel proces daarna “PION” niet meer zou kunnen schaden. Ik ben van mening veranderd! Mijn bekentenis moet geïntegreerd zijn in onze hele actie; dat wil zeggen dat het Openbaar Ministerie mij en ons vóór de opening in staat van beschuldiging moet kunnen stellen. Daarmee bereiken we dat er geen lange tijd van stilzwijgen komt. Als vrijdag de negenentwintigste augustus aanstaande onze “Handelingen der Pionmedewerkers” aan de rechtbank zijn, komen we stellig weer in het nieuws…”.
“Welke reactie verwacht je van meneer de officier?” vroeg Karel.
“Ik heb er geen flauw idee van. Wel weet ik dat de publieke opinie gunstig moet zijn en dat de zeshonderd en dertien geregistreerde overtreders op diezelfde vrijdag hun uitnodiging voor de opening op twaalf september moeten ontvangen, zodat zij zich direct betrokken voelen bij de affaire en mild gestemd zijn”.
“Er is één groot gevaar, Bob?”
“En dat is?”
“Dat jij en meer van ons op de openingsdag in de cel zitten, … in voorarrest. Dat zou het boemerangeffect van deze brutaliteit kunnen zijn!”
“Dat denk ik niet. Daarvoor is de zaak dan veel te open, maar wie weet hoe de mensen dan reageren. Nou, wat denk je ervan?”
“Ik sta helemaal achter je”, zei Karel.
Ada kwam terug. “En?” vroegen de mannen tegelijk. “Precies wat ik verwacht had”, lachte ze. “Wij moesten maar doen wat we wilden, want zij vertrouwen erop dat we rekening houden met hen. Zij handelen naar hun omstandigheden en doen alles om ons te sparen”.
De mannen toonden zich gelukkig over deze reactie.
“Ga dan zitten, want Karel heeft je een kleine wijziging in onze plannen voor te stellen”. In enkele zinnen verdedigde Karel het nieuwe idee.
“Ik vind het geweldig!” Ada keek bewonderen van de een naar de ander. “Er zit namelijk iets van dat ongewisse in waar ons leven vol van is, van een rollende bal die zijn baan behouden wil, maar door obstakels in wie weet welke richting gedreven wordt”. …
